تیرنگ، رقیه سعیدی نژاد
برگردان بفارسی : به بهانه گرسنگی فرزند ، مادر به نان و نوائی می رسد.
مفهوم کنائی: معمولأ در مازندران در مجالس عروسی ،مهمانان وقتی پذیرائی می شوند ، در این بین مادری که نوزاد ی در بغل دارد به برکت بودن نوزاد و بچه مادر خارج از عرف و رسم و زودتر از بقیه پذیرائی شایسته می شود یا مادرانی که فرزند کوچکتر دارند ابتدا غذا برای کودکان توزیع می شود و مادر غذا را می گیرد و کمی از غذای کودکش را تناول می کند در این مواقع می گویند عذر وچه مار زنه کچه
مار (MAAR) = مادر * وچه (VAACHEH ) = بچه – کودک * زنه (ZAANH) = می زند – برخوردار می شود کچه (KAACHEH) = قاشقی ایست که از چوب درست می شود.
مش عباس 18 سال پیش مکه ثبتِ نام هاکِرد بیه شِه زِنا و شِه خواخِر نوم رِه بنویشته تا اگه قِسمِت بهیه باهم حَج بُورن سالها بُگِذشته وِنه خواخِر و وِنه زنِا اَتا گت ناراحتی پیش بِیَمو که سالها با هم مُشکل داشتِنه ، همدیگر جا گپ نَزونِه هر کی اِموئِه دِله خواسِه وِشون وِسط پادرمیونی هاکِنه مش صَنَم، مش عباسِ زنا تن نَمو آشتی صورت بَهیره. سالها عاروسی و عازا خِنه وِشون هَمدیگر رِه دینِه پِشت هاکِرد نیشتِ بینه تِموم مَحله آدِمون دونِستنه صنم و ساره همدیگر ساینه رِه تیرکِندِنه خِلاصه اتا نِماش سر مَش صَنم ریکا شهر جا بیِمو پیِر و مار ره مَژده هِدا کِه وِشون نوم مَکِه در بیَمو وِنه اِمسال پَییز ماه بورِن مکه . صِدا دَکِته خَور به گوش ساره بَرسیه ساره بِیمو دیکونِ دَم شِه بِرار پیش بَته چِتی تِه شونی مِن نِمبه . بِرار بَته مَگه وُونه تِه نهی من بُورم مِه جان دِل هسّی با هم شومبی . خواسِمه اِمشو بهیم تِه خِدمت این خَوِر ره هادِم کِی ته خوربته؟ ساره بَته ته کیجای شیمار مِه خوِر بَته مش عَباس یکّه بَخِرده بته اَعو مِن شِه این خَوِر رِه ساعات پِیش بِشدوسمه اِسا چنده زود دَپیته؟
ساره بته : تِه زِنا بتِه مِه گوش بَرسه. مش عباس بتِه خواخِر دیگه دَرِمبی شومبی خِنه خِدا این کدور ت ها غلطِه مَحضه اگه اینتی پیش بورین مِن تیناری شومبِه. ساره بته جان برار شه زِنا خَور بِئو چه مِره تَشِر زندی.
اون شو مَش عباس بورده سِره بدیه همه وَچون و خِرزا و بِرارزا وِشون سِره درِنه بمو دِله همه جا سِلام و احواپرسی هاکِرده بَته پس مِه ساره خواخِر کجه دره مَش صنِم بتِه مِن و وِه همدیگِر جا خِش نِدارمبی چِتی بَوّم بَهیه مِه سِره. مَش عباس هِچی نَته جِمه دَکِردِه بَوِردِه بیرون. یک ساعت بَعد با اَره بِمو خِنه دِلِه . ساره شِه بریزِن رِه بدیه بِمو جِلو کَشه بَزِنه کِه مَش صنِم شِه خِد رِه عَقِب بَکشیه مش عباس بِمو جِلو بَته این آخرین مُهلِت هَسه مِه خواخِر جا کِدورِت رِه بَهلی کِنار بَهی آشتی هاکِنی وگَرنِه نا توندی مکه بهی نا دیگه ِمه سِره دِهووی . مَش صنم که هیچوقت شه مردی ره اینتی ندیه بمو جلو شی خواخِر ره کَشه بَزو هردِتا بِرمه گلی بَهینه و آشتی هاکِردنه . خِلاصه تا ماقع مکه بوردِن و بعد اون دیگه هیچ گِدِر کِدورِت پیش نِمو. مش عباس هروقت وِشون ره دِیه گِته عُذر وَچه مار زَندِه کَچه.