روزی روزگاری، اَتّا مَردی که وِنه نوم مَش قنبِر بیه که به پِرحرفی و کم‌کاری شوره بیه هر جا هِنیشت بو یا اتا گوش بشدوئِسن وِه پیدا هاکِرد بو

مش عباس 18 سال پیش مکه ثبتِ نام هاکِرد بیه شِه زِنا و شِه خواخِر نوم رِه بنویشته تا اگه قِسمِت بهیه باهم حَج بُورن سالها بُگِذشته وِنه خواخِر و وِنه زنِا اَتا گت ناراحتی پیش بِیَمو که سالها با هم مُشکل داشتِنه

مُنَوِر خاله یِکه زن محله بیه که هَمه وِنِه جا بد داشتِنِه هرجا وِرِه دینه رَد دانه عاروسی سَر یا عزاخِنه ورِه دهیه زَنان وِنه جا پِئی کِردِنه

یارعلی 8 خَویز زمین دَشتِ نِشا داشته 9 تا وَچِه کِه وِنِه ریکا و کیجا وِنه زمین سر کار کِردنه گتِ ریکا شِه 5 تا وَچیه داشته مَش ممِد وِنه گت داماد بیه مَصوم مَردی...

ایرانی همیشه قوی و قدرتمند است و با جنگ تن به تن هرکجای دنیا که دشمن ظالم باشد به میدان می آید.

سیِد مریم خلهِ زن با خِدا و با ایمونی بیه وِنه سِره هَمیشِک خِدا، امام حُسَین و وِنه وچون روضه چِراغ روشن بییه، مردِم خَلِه نذر و نیاز کِردِنه حاجِت گیتِنه خله موجِز دینه همیتا وِسه سید مریم شِه میهمون خِنه ره تَکیه واری دِرِس هاکِرده مردِم اِمونه حاجت روایی .

کدخدا ریکای عاروسی ۳۰۰ نفر دعوِت بینه اتا باغِ میز و صندلی دَچینِه مردِم ره فامیلا ره هاکِردنه بآمونه عاروسی وِنه چاشت و شوم خَلِه خوشمِزه بیه همه بخِردِنه بوردِنه

طیبه شِه پیر مار ِخُورده کیجا بیه وِنه گتِّر خاخِرون همه کارا ره کردنه ولی وه چون کِچیکتِر بیه بورده شهر دَرس بخوندِسه مَندِس بهیه

مازندرانی ها افراد با حجب و حیایی هستند و اغلب این مردمان هیچگاه راضی نمی شوند کار خود را به شانه دیگری بیندازند و همیشه تا توان دارند خودشان کارشان را انجام می دهند.

در زمان هایی که زندگی روستایی در مازندران بسیار رونق داشت هر خانواده در حیاط منزل یک سگ داشت که علاوه بر نگهبانی همراه گله و چوپان به صحرا می رفت و بازمی گشت سگ ها علاقه زیادی به بوی پای صاحبان خود دارند