تیرنگ نیوز- سرویس اقتصاد: طوطیان شکار شکن از این به بعد اینگونه گویند که القصه این داستان ساخت و مشکلات آن از کجا نشات می گیرد و چرا دست سازنده، شهرداری و سازمان نظام مهندسی در انواع تخلف و بازی با امنیت و جان مردم بدین گونه باز است.
در مطلب قبل به این نتیجه رسیده بودیم که روال پیچیده دادن پروانه ساخت در شهرداری بعد از سازمان نظام مهندسی و تاثیر آن بر کیفیت ساخت چگونه منتج به این می شود که سازنده آگاهانه یا غیر آگاهانه از مساله سازه یا … می زند تا بتواند سود بیشتری از اجرا خود نصیب خود کند و در این چرخه معیوب نقش شهرداری و سازمان نظام مهندسی به عنوان نهاد‌های ناظر چیست.
اینکه به چه علت سازمان نظام مهندسی که متولی نظارت بر کیفیت ساخت و نظارت بر حسن اجرا کار است تن به این فساد می دهد که علاوه بر چشم پوشی از این قضیه، سرپوشی بر نقصان موجود باشد. نقصی که در صحبت‌های مسئولان مملکتی که در قسمت قبل نقل و قول شده بود تجلی می یابد و هر از چند گاهی در زلزله‌های مختلف بعد از دادن تلفات جانی نمودی تازه پیدا می‌کند.
بعد از دریافت پروانه توسط سازنده، در شهری مثل ساری که هزینه‌های شهرداری(یکی از آنها) از محل دریافت ماده ۱۰۰ بابت تخلف سازنده از مازاد تراکم بدست می آید…(بخوانید سازنده مجبور است)….سازنده به دنبال نقشه دوم که به اسم نقشه اجرایی شناخته می شود، می رود و کلیه نقشه‌های ضوابط شهرداری به دور ریخته می شود و عملا به اجرا گذاشته نمی‌شود.
در شهری مثل ساری که درآمد‌های شهرداری از طریق جریمه کردن سازندگان تامین می شود و نهایتا معلوم می شود که در جاهای دیگری خرج شده است؛ پس از بازداشت برخی دوستان متخلف در شهرداری، سازنده مجبور است برای رسیدن به سود خود اضافه ساخت انجام دهد. اینجاست که سازنده به دنبال سبک ترین نقشه از نظر مصالح مصرفی می گردد تا بتواند با کمترین هزینه اقدام به ساخت نماید و چه بهتر که کمترین میزان میلگرد و بتن در آن مصرف گردد.
اینجاست که پدیده نوظهور دیگری بنام مهندسین سبک طراح ظهور می یابد که معضلی بر معضلات ساخت می افزاید و آن همان افزایش نه امنی ساخت با کاهش مصرف مصالح است.
فکر کنم اگر کسی مطالب این روزنامه را دنبال کرده باشد حالا موضوع را دریافته که چرا در این مرحله سازنده اقدام به چنین عمل خطرناکی می زند. نقش سازمان نظام مهندسی به عنوان سازمانی که مبالغ قابل توجهی از سازندگان می‌گیرد تا نقش نظارت را به عهده بگیرد تجلی می یابد.
این موضوع که چرا مهندسان و خود سازمان نظام مهندسی با اینکه به این قضیه واقف کامل هستند و چشم پوشی می کنند را باید آسیب شناسی کرد که چگونه و چرا یک طراح اقدام به سبک سازی و بازی با جان مردم می‌کند و بعضی سازندگان برای سود بیشتر اقدام به مصرف مصالح نه مرغوب و ضعیف می کنند و از آن طرف سازمان نظام مهندسی و مهندسان آن اقدام به چشم پوشی از مساله جان و مال مردم می کنند.
زلزله سی سخت و کرمانشاه به وضوح به ما نشان داد که نتایج چنین ساخت‌هایی چه خواهد بود و باز هم چشم امید داریم به آینده ای روشن که ان شالله بیاید.
