ایران، خانه مشترک ماست؛ سرزمینی که قرن‌ها ایستاده، رنج دیده، افتخار آفریده و امروز بیش از هر زمان دیگری به ما نیاز دارد

غزه را می توان بالاترین و سنگین ترین تاوان فلسطینی ها در مبارزه با اشغالگران قدس از ابتدا تا امروز طی ۷۵ سال اشغال دانست.

در شرایطی که ایران از دل یک بحران بزرگ و جنگی ۱۲ روزه عبور کرده، بار دیگر این حقیقت روشن شده که صدای واقعی ملت، تنها راه نجات و بازسازی کشور است

در دنیای بحران زده سیاست دیروز و امروز دنیا که مدت مدیدی است ملعبه دستان زورگویانِ بی‌اخلاق شده، می‌توان سوالی روشن‌گرایانه را نه در سطح ملی که در سطح بین الملل مطرح کرد و آن این است: کدام ناظر منصفی تاکنون ادعا کرده که در میان حاکمان امروزه دنیا، حاکمی را می‌شناسد که شجاع‌تر، باتدبیرتر، خلاق‌تر و هوشمندتر از رهبر ایران بر ملتی حکومت می‌کند؟

لیبی کمی دورتر اما سوریه در همین نزدیکی ها هم به لحاظ جغرافیایی، هم به لحاظ زمانی، می تواند برای سایر ملتهایی که تحت تهاجم و تجاوز مشابه قرار گرفته یا خواهند گرفت، مستندترین داستان واقعی برای فهم درست و درک عمیق استراتژی های کوتاه مدت و درازمدتی باشد که موقتا در لابه لای لایه های مرموز جنگ رسانه ای مکتوم و مخفی می مانند اما در زمان مقتضی، ناگهان همه چیز افشاء و آشکار می شوند.

توسعه، راهی روشن اما پیچیده است که تنها با چراغ عقل، خرد جمعی، گفت‌وگو و آرامش می‌توان آن را پیمود؛ نه با نعره، تهدید و رفتارهای قلدرمنشانه.

در حالی که دشمنان ایران و ایرانی دست به دست هم داده و از هیچ فریبکاری، خباثت، خیانت و جنایتی ابا ندارند، کنار گذاشتن اختلافات و تقویت اتحاد ملی در برابر دشمن و دفاع از «ایران عزیز» مهم‌ترین و راهبردی‌ترین کنش دفاعی است، همان نکته‌ای که رهبر انقلاب بر آن تاکید بسیار کردند؛ «حرف من این است که این را حفظ کنید؛ همه این را نگه دارند؛ روزنامه‌نگار یک جور، قاضی یک جور، مسئول دولتی یک جور، روحانی یک جور، امام جمعه یک جور. هر کسی یک وظیفه‌ای دارد در قبال این حالت؛ این را نگه دارند این با اختلاف سلیقه‌ سیاسی منافات ندارد...

جنگ و دفاع دوازده روزه اخیر، که با استفاده بی‌سابقه از فناوری‌های نوین نظیر هوش مصنوعی، پهپادهای تهاجمی و حملات سایبری همراه بود، نیازمند واکنشی دقیق، علمی و چندلایه از سوی رسانه ملی بود و در این میان، آنچه بیش از پیش اهمیت یافت، نه فقط اطلاع‌رسانی لحظه‌ای، بلکه بازتاب احساسات ملی، تقویت روحیه عمومی، بازنمایی واقع‌گرایانه از میدان درگیری و البته، فراهم‌کردن بستری برای شکل‌گیری «گفتمان ملی» بود؛ گفتمانی که بتواند در دل بحران، اتحاد اجتماعی و اعتماد عمومی را تقویت کند و خوشبختانه رسانه ملی به زیبایی تمام آن را بازنمایی کرد.

یکی از پرتکرارترین جملات که از اول انقلاب تا امروز چه در عرصه رسانه‌ها و چه در جامعه ما بیان می‌شود این است که دشمنان ما، ملت ایران را نشناخته‌اند، ملتی که هم در ریشه‌های تاریخی‌اش، رستم و سیاوش و آرش و اسفندیار و هم در بنیان‌های اعتقادی‌اش و در تاریخ اسلام، حیدر کرار، حمزه سیدالشهدا، سید و سالار شهیدان و ابوالفضل العباس دارد، الگوهایی که برای خلق حماسه‌های نو همانند آنچه که در پیروزی انقلاب اسلامی، دفاع مقدس، دفاع از حرم، دفاع از امنیت و اخیراً دفاع از وطن شاهدشان بوده‌ایم، انگیزه، روحیه و اراده به ارمغان می‌آورند.

ساختمان شیشه‌ای صدا و سیما نه صرفاً یک مرکز فنی، بلکه ویترین رسانه رسمی جمهوری اسلامی ایران به شمار می‌آید و حمله به آن از نگاه افکار عمومی و رسانه‌های بین‌المللی به ‌منزله تلاشی برای خاموش کردن صدای رسمی ایران و بزرگ‌ترین سرمایه اجتماعی نظام است که در جهاد تبیین مکمل سرمایه‌های نظامی، اقتصادی و انسانی عمل کرده است.