دوباره روز معلم فرا رسید، روز قشری که کمتر از سختی کارشان شنیده‌ایم. کسانی که از آغازین‌ترین سالهای خدمت تا آخرین روز خدمت در مناطق محروم و حتی مرزی تا هرجا که فکرش را نمی‌کنی با شوق به آموزش می‌پردازند و در سال‌های سیاه کرونایی از صفحه نمایش تلفن همراه و کامپیوتر خدمت می‌کردند.

رئیس دانشگاه فنی و حرفه ای استان‌ مازندران بیان داشت: همه برگزیدگان روز معلم از نظر بنده قابل ستایش و تقدیر هستند ‌و‌ تعداد محدودی که به دلایل خاصی انتخاب می شوند انتخاب نمونه ای از تعداد گسترده اساتید بزرگوار است که در شرایط کرونایی کمک و یاری دهنده دانشگاه در بعد علمی و پژوهشی بودند.

دو سالی می شود روز معلم به شیوه ای دیگر می گذرد و از برگزاری مراسم های تجلیل از معلمان در کلاس و مدرسه خبری نیست. پیش از این، هرسال قبل از روز معلم، دانش آموزان و اولیا به این می اندیشیدند که چه طرح و برنامه ویژه ای برای معلمان اجرا کنند و روزش را گرامی بدارند. اما حالا نهایتا به تماس تلفنی یا ارسال پیام و وویس در شبکه های اجتماعی و صفحات مجازی ختم می شود.

معلمان با آگاهی بخشی و عدالت خواهی، زندگی مردم را تغییر می دهند و به جامعه طراوت و نشاط می بخشند تا در مسیر درست زندگی و بندگی قرار گیرند و از نعمات و منابع خدادادی بهره مند گردند. این است که می گویند معلمی زمان و مکان نمی شناسد. مخاطب معلم انسان است و همچون انبیا به رشد و تعالی او می اندیشد و می پردازد.

براستی چرا وزرای آموزش و پرورش در دولت های مختلف این روز را جدی نگرفته اند و حتی یک تشکر خشک و خالی را از معلمان در روز جهانی معلم دریغ می دارند؟ مثلا چه اشکالی دارد یک یا چند بار در سال از قشری زحمتکش تقدیر و تجلیل شود؟