تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد
کنایه به پرحرفی هست که ممکنه دل آدم و لحظه ای خوش کند اما زندگی را خراب می کند
شمال ایران منطقه سرسبز و خوش آب وهوایی است که مردمان آن معتقدند برای کسب روزی حلال و پربرکت باید بعداز اقامه نماز صبح و قبل از طلوع آفتاب خانه را ترک کرد و قبل از غروب خورشید در خانه کنار اعضای خانواده باشند هرچند این آداب که از اجداد روستانشین به جای مانده است فلسفه علمی ثابت شده دارد که در این مقال مجال تفصیل نیست ، همین مردمان ضرب المثل‌های مازندرانی غنی دارند که در شناخت هرچه بیشتر فرهنگ آنان یاریگر هر ذهن پژوهنده و تحلیلگر باشد.
سروینه خانِم دِ تا وَچه داشته که اَتّا مدرسه شو بیه اتَّا چِلیک وَچه ، وِنِه مَردی گو داشته صِواحی سَر شیه جَنگِل تا نِماش سَر رَمِه رِه یارده، تَن شِه بَمِرد اِسا رَسیه سِره وِنه چِش لاقِلی سَر دَییه بَوینه زِنا چِچی بَپِته . اَتا نِماشون بِموئه بَدیه تَش کِلی سو نَکِنده بَته سروینه جان زِنا کِجِه دَری؟ لَمپا سُو نیِه چایی بار نیه کِله تَش سُو نیه این چه وَضِشه . دِتا وَنگِ وا هاکِرده بَدیه. سروینه اتا وَچه وِنه دَس اتا وِنه دوش دَوِسه. دوو بهیت دَرِه انِه . جعفرآقا بته : زِناجان تِه کِجِه دَری؟ ماه مار بورده ته چه سِره دنی کِجه دیی . سروینه کله ره دِمبِدا زیر بته: جعفرآقا مه جان دَر بوره نازگول رِه بَدیمه گپ دَکِتمی دَکِل یاد هاکِردِمه تِسِر غِذا دِرِس هاکِنم. جعفرآقا بته: این دفه گُذِشت کِمبِه. یَک هفته شِه همه چی دِرِس بیه دِوارِه جعفر بیَمو بَدیه اَی همون بِساط هَسّه وَنگِ و وا هاکِرده که سروینه کِجِه دری سروینه یَک ساعت بَعد بیَمو نَفِس نَفِس زوئه بنا هاکِرده شوم بَپِتِن . جعفر وِضو بَیته وبورده نِماز سَر شِه هِچی نَته . دِ روز بعد اَی این اتفاق دَکِته وَچوون سِره دَینِه وِشنا بِتیم چِلیک بِرمِه گَلی بَیه گَتِّر ریکا نون خالی دِهون دِلِه جوسسه و دَرس خوندِسه . جعفر دیگه طاقِت نیارده شِه شوم بَپِته وچون ره سِر هاکِرده تازه سروینه بیمو . جعفر وِرِه سِره راه نِدا بَته بور هَمونجِه دَیی یا بور شه پِیر سِره . اَندِه اینور اونور نیشتی گپ زَندی شِه سرِه خِنه و مَردی و وَچون رِه یاد بَکِردی چِچی گَپ دارنی تِه آخه تِه وَکیلی یا وزیری هسا بور هرچی تِه دِل خوانه گَپ بزن.
