تیرنگ، رقیه سعیدی نژاد، جامعه شناس و مدرس دانشگاه
جمله ای که در اغلب خانواده ها به صورت عموم با الحان تند، نرم، شیرین و گاهی خشن بیش از اندازه مطرح است “بیا این گوشیو بگیر برو بازی کن اینقدر نق نزن “. گاهی بزرگترها میانجیگری می کنند و به والدین جوانتر گوشزد می کنند اول بپرسید درد و مشکل بچه چیه بعد گوشی بچپونید تو دست بچه در واقع بزرگتر ها که سالها با عشق و علاقه پای درددل های فرزندانشان نشستند وبا آنها مدارا کردند نمی پذیرند امروزه والدین جوان همه مشکلات کودکشان را با یک گوشی حل کنندو به حال روز این والدین با کمال تعجب می نگرند. زندگی برای والدین جوان پر از مشغله و دادوستدهای اطلاعاتی است که مغزشان را کاملا پر کرده است و فضای خالی برای بررسی وضعیت های روزانه خانواده بویژه فرزندان نیست. اغلب این والدین از پدر و مادر بودن تنها به تامین نیازهای مادی و رفاه می اندیشند و همینکه فرزندشان از نظر مادی کمبودی نداشته باشد را اوج موفقیت خود می دانند در صورتیکه نیازهای یک کودک بعنوان یک انسان بسیار فراتر از مسائل مادی و تامین نیازهای مالی است کودک در خانواده نیاز به درک شدن و دیده شدن دارد و باید والدین به صورت مجزا و مشارکتی در تربیت و پرورش کودک موثر و نقش آفرین باشند هرگز یک کودک تک بعدی نمی تواند از زندگی خود راضی باشد حتی اگر بیشترین رفاه مادی را تجربه کند . بنابراین خطایی که در حال حاضر بین والدین جوان رواج دارد یک آسیب جدی خانوادگی و در نهایت اجتماعی است . کودک امروز فعال اجتماعی فردا است که گرچه امروز در خانه و خانواده است اما فردا از زمانی که وارد فضای آموزشی مانند مهد کودک و مدرسه و دانشگاه می شود بسیاری از مسائل برایش ناشناخته است و انسانی طلبکار از جامعه به جهت برخورداری از توانایی مالی خواهد بود و این کودک هرگز نمی تواند با محیط اجتماعی ارتباط مسالمت آمیزی برقرار کند که بی شک مشکلات زیادی را تجربه خواهد کرد . گوشی یا تبلت یک راه گریز برای رهایی پدر و مادر از خواسته ها و نیازهای احساسی و عاطفی کودک است و بدون برنامه می تواند آثار مخرب جبران ناپذیری به بار آورد . کودک را نمی توان از دنیای تکنولوژی ترساند یا دور نگه داشت اما باید اطلاعاتی که در اختیار او قرار می دهید کاملا بررسی و حساب شده و طبق نیازهای سنی او باشد . در حال حاضر بسیاری از آسیب های اجتماعی ناشی از برداشت های نادرست از اطلاعات نابجا در سنین کودکی است؛ بسیار مشاهده شده کودک در سنین بسیار پایین به دنبال همبازی عشقی می گردد یا برای دعوا به دنبال سلاح های سرد است وهمه سعی خودرا می کند تا بازدید بیشتری در فضای مجازی داشته باشد و بلاگری را تجربه کند این عدم آگاهی و اطلاع رسانی به موقع می تواند خسارات جبران ناپذیری به بار آورد که بار روانی به شدت سنگینی را همراه داشته باشد.
توصیه بنده به عنوان یک آسیب شناس اجتماعی به خانواده ها بویژه والدین جوان این است سعی کنند اوقات مفیدتری را با کودکان خود بگذرانند و شرایط منزل را برای کودکان خود به گونه ای شاد و مفرح فراهم کنند که نیاز به سرگرم شدن با تبلت یا گوشی نباشد . والدین در زمانی که در منزل هستند کمتر سراغ گوشی یا تبلت خود بروند و بیشتر اوقات با کودک بگذرانند باهم آشپزی کنند یا کارهای دستی و هنری بسازند یا حتی خاله بازی کنند می تواند کودک را بسیار راضی نگه دارند باید بپذیرید که شما مسئولید و باید بخشی از زندگی تان را هزینه این کودک نمایید.
در گفتگوی اختصاصی با پدر و مادری که فرزندشان در دوران کودکی جزو نخبگان معرفی شده است متوجه شدم این پدرومادر برای فرزند خود بسیار وقت می گذاشتند و حتی بزرگترین شادی پدرومادر دقیقا زمانی بود که برای کودکشان قصه می گفتند یا بااو نمایش بازی می کردند که در اصطلاع محلی به نوعی خاله بازی می کردند این والدین خود را کودک و فرزندشان را در نقش پدرومادر می گذاشتند و در این صورت خواسته ها و استعداد های کودکشان را کشف و پرورش دادند . برخی از کودکان برای فرار از خانواده به راحتی گوشی را در دست می گیرند و به کنج خلوت خود پناه می برند و این بسیار خطرناک است بنابراین تاکید می کنم که خطر اینترنت را جدی بگیرید و در همراهی با کودکان خود تکنولوژی را به او معرفی و فضای اینترنت را به او بشناسانید . مهمترین مسئله این که کودک به سرعت از والدین خود تقلید می کند و آموزش غیر رسمی اما موثر را با دیدن فعالیت و رفتارهای والدین خود می آموزد بنابراین اگر کودک ببیند که والدین در منزل به جای ابراز علاقه و ارادت به یکدیگر ، به جای گفتگو و دردودل با هم یا تصمیم گیری و نظرسنجی با اعضای خانواده به طور مستمر به گوشی موبایل یا تبلت و لبتاپ خود متصل هستند به طور ناخودآگاه این امر بر او مشتبه می شود که زندگی یعنی گوشی سرگرمی و تفریح یعنی گوشی و… بنابراین بسیار اهمیت دارد که والدین به طور جدی و مفید در خانه باهم وقت بگذرانند تا نهاد خانواده دچار خدشه و آسیب نشود.
