تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد، جامعه شناس و مدرس دانشگاه:
بر اساس تعریف دیگری که توسط برنامه اطلاعات آماری و نظارت بر کودکان کار در سازمان بین‌المللی کار ارائه شده‌است، فردی کودک کار نامیده می‌شود که مشغول به یک فعالیت اقتصادی باشد، و سنش کمتر از ۱۲ سال باشد و یک ساعت در هفته یا بیشتر کار کند، یا سنش ۱۴ سال یا کمتر باشد و حداقل ۱۴ ساعت در هفته کار کند
تعریف دیگری ازکودک کار
کارشناسان جامعه شناسی و بررسی مسائل اجتماعی؛کودکان کار را کودکانی که در خیابان دیده می‌شوند و به طور دائم در خیابان ها پرسه می زنند و مشغول فروش کالایی هستند، در نظر می گیرند و آنها را به چهار گروه طبقه بندی می‌کنند. از نظر کارشناس های علوم اجتماعی گروه اول کودکان فقیری هستند که شب‌ها به خانه‌شان برمی‌گردند احتمالا به مدرسه می‌روند و بزهکار نیستند، گروه دوم نسبتا مستقل هستند و پیوندهای آنها با خانه در شرف از هم گسستن است. حضور آنها در مدرسه هم کم‌کم خاتمه پیدا می‌کند. در ادامه هم بزهکاری آنها شروع می‌شود.گروه سوم کودکان خانواده‌های خیابانی هستند که به همراه خانواده خود در خیابان زندگی و کار می‌کنند. وضعیت آنها با فقر گره خورده است و گروه چهارم نیز تماس خود را با خانواده قطع کرده‌اند و تمام وقت خود را در خیابان می‌گذرانند و کودکان خیابانی «واقعی» هستند که مستاجران خیابان نامیده می شوند . البته از نظر سازمان ملل این معضل کودک کار را پسر یا دختری می داند که خیابان به عنوان خانه و محلّ زندگی و محل کار او شده و تحت حمایت و نظارت کافی بزرگسالان مسؤول قرار ندارد، تعریف کرده است در هر صورت این مسئله یک بحران اجتماعی است که نمی توان آن را نادیده گرفت کودک کار می تواند چهره نامطلوب و انزجارآوری در شهر ایجاد کند نوزادی که در سرمای زمستان روی سنگ فرش خیابان دراز کشیده است و زنی او را برای گدایی و به درد آوردن دل رهگذران در معرض نمایش می گذارد می تواند کودک کار محسوب شود تا کودک سه یا چهارساله ای که با موهای ژولیده و چهره معصوم التماس می کند آدامس یا کالای بنجول را از او به قیمت گزاف بخرید. این هجمه از بی رحمی نسبت به کودکان باید جرم انگاری شود و مورد عتاب قرار بگیرد. درواقع این نوع عرضه کالا قطع به یقین نوعی سوءاستفاده از احساسات و عواطف انسانی است که اگر درست هدایت نشود عوارض ناهنجار و دوراز انسانیت زیادی به بار خواهد آورد. مسئولین باید توجه داشته باشند کودک کار تنها یک پدیده نوظهور نیست که به خودی خود رها شود و هیچ نیازی به رسیدگی یا گندزدایی نداشته باشد از بین همین کودکان کار داستانهایی پدید می آید که می تواند بنیان خانواده ها و در نهایت جامعه را نابود سازد. برخی از این کودکان کار فرزندان رها شده یا نوزادان ربوده شده ای هستند که با بهای اندکی فروخته شده اند یا همین کودکان معصوم به طور ناخواسته مزدوران توزیع موادمخدر یا بیماریهای خاص برای مقاصد سودجویانه هستندو این امر به عنوان یک مسئله اجتماعی باید عارضه یابی شود و به صورت جدی با آن برخورد شود. برخی از این کودکان کار از نظر روحی و روانی دچای آسیب های جدی هستند که حتی در مواقع خاص می توانند باعث بروز مشکلات بسیار جدی شوند لذا ورود ارکان مختلف دولت و مسئولین شهری لازم و ضروری است . در سالهای اخیر بزرگسالانی که به کارهای خیابانی در پشت چراغ قرمز روی آورده اند نیز مشاهده می شود ؛ از پاک کردن شیشه اتومبیل ها تا فروش گل و دستمال کاغذی و این دست کارها چیپ و بدون پشتوانه که چهره شهر را کریه و رنگ فقر بر جامعه پاشیده است و این نشانه شیوع یک بیماری خطرناک اجتماعی است. ازنظر بنده به عنوان کارشناس مسائل اجتماعی گذر بی تدبیرانه ازمسئله کودکان کار منجر شد این داستان به بزرگسالان شیوع پیدا کند در صورتیکه این نقض قانون و تعرض به حریم امن شخصی افراد در جامعه مدنی است و متولیان امر باید با دقت وتوجه بیشتری به این امر نظر کنند. اغلب کودکان خیابانی انسانهایی هستند که دارای احساسات و عواطف رقیق و خاصی هستند این افراد در هواداری از یکدیگر از جان مایه می گذارند و در کلونی که از همنوعان خود تشکیل داده اند بسیار مقید و قانون مدارانه از خط قرمز های نانوشته خود عبور نمی کنند اغلب این کودکان مدام درسرما و گرمای خیابانها سایه بان و بالاپوش هم می شوند و نمی گذارند به اصطلاح خودشان خش روی کودک خیابانی دیگری بیفتد اما هدایت و حمایت غیراز خودشان را نمی پذیرند مگر آنکه آن شخص حقیقی یا حقوقی از طریقی برادری خود را ثابت کرده باشد یا طبق قانون کاری را باید انجام دهد لذا گردآوری و هدایت این کودکان و رهایی آنها از دست افراد نامناسب راهی جز قانون ندارد و مسئولین شهری باید به عنوان یک امر جدی این مستاجران خیابان ها را سامان دهی کنند.
