تیرنگ نیوز- مجید ساجدی فر*: از امسال و اوضاع کرونایی آن که بگذریم، معمولا هر ساله به بهانه ی روز خبرنگار در مازندران، مراسم هایی برگزار می شود که غالبا تشریفاتی و پوشالی (از لحاظ تحقق وعده ها) هستند و بازهم تریبونی برای برخی مسئولان که در وصف این روز سخنرانی کنند، خبرنگاران را که از پس موانع و مشکلات صنفی خود بر نمی آیند، چشم بیدار جامعه و زبان گویای مردم بنامند و از مسائل بسیاری كه در این عرصه وجود دارد، سخن ها بگویند.
اظهاراتی که اکثر قریب به اتفاقشان، هرگز به وقوع نمی پیوندند و گوشمان از آن ها پر است و حتی می توان گفت گاهی شنیدنشان حالمان را بهم (پیوند) می زند! در این روز اگر تریبونی به خبرنگاران داده می شود به تعداد معدودی با انتخاب گزینشی و در مدت زمانی اندک است و جالب آنکه همان ها نیز جدی گرفته نمی شود و به زودی به ورطه فراموشی سپرده می شود.
مجموعه این عوامل سبب می شود عموم اصحاب رسانه مازندران از برگزاری مراسم روز خبرنگار در استان رضایت کافی نداشته باشند تا جایی که در یکی دو سال اخیر برخی خبرنگاران، پیشنهاد برگزاری جشن های درون گروهی داده اند یعنی خود اهالی رسانه فارغ از مسائل و مشکلات موجود برای خود جشن بگیرند و چند ساعتی را فارغ از اظهارات و وعده و وعیدهای مسئولان خوش باشند.
علت آن که مسئولان تمایل چندانی به دادن تریبون به خبرنگاران و شنیدن درد و دل های آن ها را ندارند نیز مشخص است چرا که عمده دغدغه های اصحاب رسانه، مشكلاتی همچون نبود امنیت شغلی، عدم ساماندهی خبرنگاران، نبود تشكیلات سازمانی کارآمد، فشارهای شغلی و اقتصادی و عدم حمایت خود مسئولان است. بنابراین نباید چندان از تشریفاتی شدن چنین جشن هایی تعجب کرد.
طبق قانون، وزارت ارشاد متولی ساماندهی و نظارت بر رسانه ها در كشور است، اما متاسفانه ادارات ارشاد در مازندران به دلایل مختلف از جمله كمبود نیروی اداری متخصص و پراكندگی وظایف، نظارت مناسبی بر امور رسانه ای ندارند.
به گونه ای که هیچ تفاوتی میان خبرنگاران فعال و غیر فعال در استان وجود ندارد و استانداری، فرمانداری ها، شهرداری ها و دیگر دستگاه ها معمولا از رسانه ها و خبرنگاران حامی خود تقدیر به عمل می آورند و نگاه سلیقه ای همچنان حاکم است.
هدیه نشست های خبری چندین سال است که با تورم و گرانی مطابقت ندارد و بین اعداد 30، 50 و 100 هزار تومان می چرخد و هدیه روز خبرنگار، امسال اگرچه رودتر از سال های قبل پرداخت شده اما به اصطلاح آب رفته و شاهد آن بودیم که کمتر از رقم سال های قبل بوده است (چیزی حدود 10 دلار ناقابل!). ضمن اینکه آگهی ها و رپورتاژها هم تابع قاعده و قانون خاصی نیست و بستگی به میزان لابی و نفوذ آن رسانه در دستگاه یا دستگاه های متولی و مدیریتی استان دارد نه اثرگذاری و میزان تولید محتوا.
در چنین شرایطی طبیعتا بازار خبربیاران و میرزابنویسان داغ است و یک عده که حتی توانایی نوشتن چند جمله کوتاه در موضوع ساده ای چون «تعطیلات تابستان خود را چگونه گذرانده اید» را ندارند، هر ساله به عنوان خبرنگاران استان و شهرستان ها تقدیر می شوند و خبرنگاران فعال و تولیدمحور استان مخصوصا اگر به جریانی یا نهادی وصل نباشند، مهجور می مانند و به کناری رانده می شوند.
حاکمیت چنین فضایی در استان موجب شد که برخی مسئولان و مدیران، خبرنگاران را به نوعی روابط عمومی خود بدانند و این توقع را داشته باشند كه اصحاب رسانه همواره در خبرها و گزارش های خود از آن ها تعریف و تمجید کنند. در غیر اینصورت به دلیل پایین بودن آستانه تحمل برخی مسئولان، خبرنگار مذکور مواخذه شده و تا چندین ماه باید پاسخگوی نقد خود باشد.
اگر مطالب منتشر شده باب دل برخی ها باشد، خبرنگار وظیفه اش را ادا كرده اما اگر موضوع انتقادی یا خلاف میل دوستان باشد، هزار حرف و حدیث و افترا، نثار آن رسانه می شود!
می توان گفت اداره کل ارشاد استان با گسترش رسانه ها، عملا كنترل خود بر آن ها را از دست داده و امروز شاهد آن هستیم که مسئولان و حتی مردم به ادمین ها و فعالان شبکه های مجازی نیز رسانه و خبرنگار می گویند! تا جایی که صاحب رستورانی بخاطر داشتن مخاطبان خاص خود در صفحه اینستاگرامش، به جلسه رسانه ها و فضای مجازی استانداری دعوت می شود که بی تردید حاکمیت چنین نگاهی در استان، تهدیدی جدی برای هویت خبرنگاران است.
حرف آخر اینکه اصحاب رسانه، دیوارشان کوتاه است و در بسیاری از مواقع مظلوم واقع میشوند، چرا که معمولا در مشکلات پیش آمده و در تکذیبیه ها و شکایات احتمالی، خبرنگار متهم اصلی می شود و اوست كه باید پاسخگو باشد.
اگرچه هر چند سال به تعداد خانه های اهالی رسانه (خانه مطبوعات، خانه خبرنگاران، خانه ….) افزوده می شود با این همه، مشكلات خبرنگاران که هر ساله و هر روزه توسط مسئولان مختلف، زمزمه و یادآوری می شود، به قوت خود باقی هستند و دریغ از گشایشی! ….
*سردبیر گروه رسانه ای تیرنگ
