تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد
مازندران مهد تمدن و دیانت است مردمانی با باور های بسیار سپید و روشن که در ادبیات و گفتار شفاف و گویا سخن بر زبان جاری می کنند مازنی ها اغلب بی ریا و امیدبخش باهم گفتگو دارند و کمتر از الفاظ منفی و نامید کننده سخن می گویند این مردمان به صله رحم و دیدار از بیماران بسیار معتقدند و در زمان گرفتاری و مصیبت دست یاری به سوی هم پهن می کنند این مردمان برای عیادت از بیماران با دست پر و ذهن امیدبخش حرکت می کنند و هرگاه شخصی در بین اقوام و اشنایان بیمار باشد برای حمایت از او مصمم گام برمی دارند و گاهی رسم گلریزان را برای شفای او و حمایت از خانواده اش می گسترانند.
یارممد هر سال نزدیک بِهار ما تیمجارِ لینگِ لو کِرده تا دشت سرد و سخت با اُویی که وِنه دِله کِرده نرم بوّه تیم هِشنده صِواحی بعداز نِماز صوب شیه دشت تا نِماشسَر اُونجِه دَهیه یَک هفته که دشت لینگ لو کِرده گوره آهِن وَنِدسه وَردِه شُخم زوئِه اَی دِواره لینگ لو کِرده تا تیل آماده تیم هِشندین بَوه . اَتّا روز که دَهیه تیمجار رِه آماده کِرده وِنه لینگ بورده گاو آهِن تیجِه بِن وِنه ساخ رِه آهن بشکِندیه وِه که تینار دشت دلِه دهیه تا نماشون اَنده خون هِدا که از هوش بورده. شو بهیه ساره بانو وِنه زِنا بدیه یارممِد سِره نِمو بورده شاهپور شِه گت ریکا سِره وِره بته پیِر نیَمو برو بوریم دشت بَوینیم چِتی بهیه شاهپور و ونه ریکا بوردِنه هرچی وَنگِ وا هاکِردنه یار ممد صدا نِدا وِشون فِنِرسو جا بدینه مَنگو اونجه اِسا هَسه حرکت نکِنده از پیر خَوِر نیه دو بَهیت بوردِنه جلو بدینِه یار ممد بَمِرد اونجه رِها بهیّه وِرِه دوش هایتِنه دهینِه یاردِنه سره که کَدخِدا وِشون ره بَدیه بتِه چی بهیه وشون ماجرا رِه بتنه کدخدا بته: ِشما وِره بورین سِره مه بِرارزا دکتر حسَین اَمشو پایین محلِه شه زنمار سِره دره شومبه وِره یارِمبه خلاصه کدخدا بورده دکتر حسین ره بیاردِه دکتر یارممد ره هوش بیاردِه ونِه زخم دَوِسه شبونه وره بیاردِنه شهر و عمل هاکِردنه گچ بیتنه سه روز مریضخنه بِستَری بیه مُرخص بهیه کدخدا بمو وِنه ملاقات بته برار چه شه گوشی ره نَوِرنی شه هِمکِت اینتی ماقِع زنگ بزنی کمک بیارِن همون موقع دکتر حسین بِمو که یارممد وسّه دِوا بنویسه بته :خداروشکر زودتِر بیَمو وگرنه شایِد ونِه جان به خطِر کَتِه یا مجبور بَیبوییم وِنه لینگ ره قطع هاکنیم خدا رحم هاکرده من اونجه دَیمه اگه تا صبح همینتی بموندِس بیه خله خطرا داشته .کد خدا بته از قدیم بتنه: مریضه که شِفائه حَکیم سر راهه اون وقت شو تِه کِجه زنمار مَحله کِجه بعد همه بزونه زیر خنده.
