تیرنگ نیوز- سرویس فرهنگی: در روزگاری به سر می بریم که توسعه و پیشرفت میسر نمی شود مگر با طرح و برنامه از پیش تعیین شده و چشم اندازی مناسب و شایسته. حالا در هر حوزه و بخشی که می خواهد باشد اگر نگاه و تحلیل درستی وجود نداشته باشد، اگر ابزارها و زیرساخت ها فراهم نباشد، اگر کار به افراد متعهد و متخصص سپرده نشود، نباید به رشد و توسعه در آن حوزه امیدوار بود.
این یک اصل مهم و اولین گام پیشرفت در یک جامعه است که تا پذیرفته و نهادینه نشود همچنان در بر همان پاشنه سابق خواهد چرخید. اصلی که در دنیای امروز امری بدیهی محسوب می شود و مورد پذیرش جهانیان است.
یکی از حوزه هایی که می توان با ورود اصولی و جدی به آن به درآمد پایدار و توسعه روزافزون دست یافت حوزه گردشگری است و کشور ما با تاریخ کهن و اقلیم منحصر بفردش از جمله معدود کشورهایی است که جاذبه های گردشگری فوق العاده، کم نظیر و در عین حال متنوع و شگفت انگیز دارد.
جالب بدانیم ایران برای سال 2016 از سوی نشنال جئوگرافیک، در صدر لیست جاذبه های گردشگری دنیا قرار گرفت اما متاسفانه نمی خواهیم یا نمی توانیم بهره مناسبی از این فرصت های عظیم خدادادی و ثبات سیاسی و امنیتی در منطقه ببریم.
در حالی که بخش مهم تمرکز کشورهای توسعه یافته در کنار شکوفایی اقتصاد به ترویج گردشگری است و علاوه بر غربی ها، کشورهای هم قاره و همسایه ما از جمله لبنان، مصر، ترکیه و سوریه و… توانسته اند در این حوزه به توفیقاتی در سطح بین الملل دست یابند.
باید بپذیریم که پس از انقلاب اسلامی به ویژه در دهه نخست، چشم انداز و نقشه راه مدون و مصوبی برای توسعه گردشگری در کشور وجود نداشت تا اینکه در اواخر دهه 70 با ورود و همکاری سازمان جهانی گردشگری، برنامه ملی گردشگری کشور آماده شد.
طرحی که مطالعه و تهیه آن دوسال به طول انجامید (از سال 1378 تا 1380) اما در نهایت نه به تصویب رسید و نه اجرایی شد!
در برنامه ششم توسعه بود که دولت مکلف به آماده کردن سند راهبردی گردشگری شد و تازه در سال ۹۷ اقدامات لازم برای تدوین این سند مهم و راهبردی آغاز و پس از «رایزنی‌ها و تحلیل‌های همه جانبه با حضور تمامی ذینفعان متشکل از دولت، بخش خصوصی، جامعه محلی و گردشگران در پایان همان سال به سازمان برنامه و بودجه ارائه گردید» و در نهایت پس از بررسی‌های چندین ماهه در کمیسیون‌های مختلف و طی مراحل قانونی به تصویب هیئت دولت رسید.
ذکر این تاریخچه کوتاه نشان می دهد که هنوز در نگاه کلان کشور، توجه جدی به گردشگری وجود ندارد و تازه در ابتدای این راه دراز و پرپیچ و خم هستیم.
نکته قابل ذکر دیگر این است که یکی از زیباترین و در عین حال پرجاذبه ترین استان های گردشگری کشور، مازندران است که علاوه بر دریا و جنگل و بناهای تاریخی و مذهبی، از زیبایی های بی نظیر طبیعی چون آبندان ها، تالاب ها، رودها، آبشارها، کوهپایه ها و دشت ها، مراتع و مزارع، باغات و… برخوردار است اما این استان زیبا اما محروم نه تنها در حوزه گردشگری بلکه در سایر حوزه ها نیز چشم اندازی ندارد و اصولا با چیزی به نام نقشه راه بیگانه است و اگر نقشه راهی هم وجود داشته باشد مدیریت ناکارآمد و شعارگرا در استان مانع تحقق و اجرایی شدن آن می شود.
در همین راستا به تازگی نماینده ولی فقیه در مازندران به درستی از نبود نقشه راه و طرح جامع گردشگری در مازندران گلایه کرد و پیشنهاداتی مناسب و جامع مطرح نمود.
آیت الله محمدباقر محمدی لائینی در جلسه شورای فرهنگ عمومی استان با بیان اینکه مازندران قطب گردشگری و قلب آن محسوب می‌شود، افزود: «متأسفانه بعد از چهار دهه هنوز طرح کلی درباره گردشگری و الگوی مشخص و سند بالادستی در این زمینه نداریم.
وی با بیان اینکه حتی در استانداری معاونتی به عنوان گردشگری وجود ندارد، گفت: این درحالی که در مازندران و استانداری باید معاونت گردشگری وجود داشته باشد.
وی افزود: نقشه کلی راه در حوزه گردشگری وجود ندارد در حالی که نیازمند طرح جامع در این بخش هستیم/ به نقل از مهر».
به نظر نمی رسد به این زودی ها انتظارات مردم و مطالبات نماینده ولی فقیه در مازندران که خاستگاه اظهارات وی، مشاوره از افراد آگاه و دلسوز استان است، محقق گردد.
مازندران در هر حوزه ای ظرفیت های عظیم و منحصر بفردی دارد اما علاوه بر نداشتن نقشه راه، مدیریت توانمند و خبره کار ندارد. حالا که بحث انتخاب استانداران داغ است بهتر این این نکته را بگوییم که تجربه نشان داد مدیران معمولی و مصلحت اندیش نمی توانند کاری درخور و چشم گیر برای این استان انجام دهند کاش برای مازندران، استانداری مقتدر، توانمند، عملیاتی و با قدرت چانه زنی بالا معرفی و انتخاب گردد.
