الهام دهقان، سردبیر و جانشین مدیرمسئول:
کارشناسان می‌گویند زبانهای بومی و محلی از بهترین ابزار و مناسب ترین وسیله برای حفظ آیین‌ها و سنت‌ها بوده و یک سرمایه اجتماعی محسوب شده و باعث می‌شوند بسیاری از خرده فرهنگ‌ها، آداب، رسوم و هنر یا دانش‌های بومی و محلّی که برخی نیز بسیار ارزشمند و از دیرینگی شایانی برخوردارند به خوبی حفظ شوند؛ چه بسا این آیین ها، آداب و رسوم و دانش ها تنها در قالب همین زبان ها قابلیت زیست و ادامه حیات داشته باشند.
با این تفاسیر تلاش برای حفظ و بقای این زبان ها تلاشی در خور تحسین و شایسته در جهت ارج نهادن به آنها بوده و حافظ بسیاری از ظرفیت ها، آداب و رسوم، سنت‌ها و دانش‌های بومی بوده و گنجاندن آنها در قسمتی از برنامه های مدارس، نافی حفظ زبان رسمی نخواهد بود.
کارشناسان از گویش و زبان محلی به عنوان شاخص اصلی هویت دهی به فرهنگ ملی یاد می کنند و معتقدند : حفظ، بازآموزی و شناسایی گویش های محلی این آیینه میراث فرهنگی موجب تقویت وحدت در فرهنگ ملی می‌شود.
گویش و لهجه‌های محلی، نشانه هایی از حیات فرهنگی جامعه به شمار می آیند و گستردگی و گوناگونی آنها نشانه ژرفا و غنای فرهنگی جوامع تلقی می‌شود
در این راستا اگر بخواهیم چند راهکار برای حفظ زبانهای بومی و محلّی از دید کارشناسان این حوزه را مرور کنیم می‌توانیم بگوییم مثلا مطبوعات محلّی همان طور که در تیرنگ بخش مازرونی گپ را راه‌اندازی کردیم، قسمتی از فضا را برای ترویج زبان محلّی اختصاص دهند، رادیو و تلویزیون بخشی از برنامه‌ها را به زبان محلّی تولید کنند، آموزش و پرورش در یک برنامه مدوّن همه معلّمان را به استفاده از زبان محلّی ترغیب نماید، در ادارات دولتی و جلسات رسمی بخشی از زمان به زبان محلّی گفت و گو شود، شعرا بخشی از فعالیت شان، سرودن اشعار محلّی باشد، مدّاحان و ذاکرین از ظرفیت عاطفی زبان بومی استفاده کنند، شهرداری‌ها از نام‌های بومی و محلی در نامگذاری‌ها استفاده کنند و متولیان فرهنگ سایتی جامع برای ثبت و ضبط واژه‌ها و کنایات و ضرب المثل‌های مازندرانی راه اندازی کنند.
به طور کلی برای حفظ زبان محلی لازم است مازرون وِسِ دِل بَسوزندیم.
