شاهرخ جباری ارفعی، عضو شورای اسلامی روستای ارفع ده سوادکوه :
سالها قبل یکی از اهالی روستای ارفع ده سوادکوه یک واحد کوچک مرغداری احداث کرد. چون اهل محل بود مردم همه نوع مساعدت کردند. همسایه‌اش از زمین خود به مرغداری به طور رایگان جاده داد. بدون هیچ تنشی از چشمه مجاور محل آب را لوله کشی کرده و به مرغداری برد. تعارضی با مردم نداشت تا اینکه به عللی مرغداری را به فرد غیر بومی فروخت. به تدریج مشکلات مرغداری برای مردم خود را نشان داد. مثلا روان آب محوطه مرغداری جمع آوری نشده و برای زمین پایین مشکل باتلاقی شدن ایجاد کرد؛ بوی بد آن سبب زحمت برای زارعان و باغداران می‌شد؛ کامیون‌های سنگین مرغداری به جاده محل آسیب می‌زد؛ اما مردم همچنان صبوری می‌کردند. تا اینکه مالک مرغداری زمین مجاور را هم خریداری کرد، و در زمستان امسال به بهانه ایجاد باغ با لودر آن را تسطیح کرد و نهر آب سنتی مجاور آن را هم تخریب کرد.
پس از آن شروع به گسترش مرغداری کرد. هیچ اعتنایی هم به خواسته همسایگان، دهیار و شورای اسلامی نکرد.
اهالی محل به ویژه زارعان اطراف و پایین دست مرغداری ضمن صورتجلسه‌ای از شورای اسلامی استمداد خواستند. درخواست آنان عینا به بخشداری مرکزی سوادکوه ارسال شد. از طرف بخشداری از ادارات مرتبط استعلام شد. اداره محیط زیست پاسخ داد هیچ درخواست افزایشی به آن اداره داده نشده است. مدیریت جهاد کشاورزی هم اظهار داشت به ما مربوط نیست و باید به نظام مهندسی سوادکوه در شهر زیراب مراجعه کنید. در پیگیری اعضای شورای اسلامی نظام مهندسی اعلام کرد که هیچ درخواستی نرسیده و مجوزی برای ایجاد تاسیسات یا افزایش ظرفیت اخذ نشده است. در جریان همین پیگیری‌ها و ظرف چند هفته، با کار دو شیفته لودر و کارگر و بنا، ساختمان مرغداری دوبرابر شد!
متاسفانه تاکنون هیچ اقدامی از طرف دستگاه دولتی انجام نشده است. لطفا مسئولان پاسخ دهند آیا افزایش ظرفیت و تاسیسات مرغداری مجوز نمی‌خواهد؟ آیا نیاز به هماهنگی با هیچ مرکزی نیست؟ تکلیف زارعان و مالکان زمین‌های همسایه و پایین دست چیست؟ آیا باید منتظر ماند تا خدای ناکرده مشکل به بحران و تنش حاد تبدیل شده و موجب زحمت برای مردم و سیستم گردد؟
در این شرایط مردم روستا چه باید بکنند؟ زارعان پایین دست حالا چگونه باید زمین خود را آبیاری کنند؟
ارفع ده، روستایی قدیمی با سابقه فعالیت‌های کشاورزی سازگار با محیط زیست است. اکنون که برای ایجاد اشتغال و کسب درآمد، گردشگری روستایی در دستور کار دولت است؛ این روستا علاوه بر کشاورزی در این مسیر نیز گام برداشته است. مناسب‌ترین راه صعود به قله ارفع کوه از این روستا است؛ آتشکده‌ای مربوط به دوره ساسانی در این روستا از زیر خاک بیرون کشیده شده است. عزیمت به جاذبه معروف پروچشمه از این محل صورت می‌گیرد. امامزاده سام و لام محلی سنتی برای گردهمایی روستاییان اطراف در اعیاد و مراسم مذهبی است. با مهاجرت معکوس از شهر به روستا چندین واحد بوم‌گردی موفق ایجاد شده است.
چرا باید روستای زیبا و فعالیت‌های سازگار با طبیعت و محیط زیست گرفتار یک واحد مرغداری بشود؟ چرا مسئولان خیر عمومی را در نظر نمی‌گیرند و در مقابل زیاده خواهی شخصی منفعل بوده و پاسخ‌گو نیستند؟
از همه آنانی که مسئولیتی در این باره احساس می‌کنند؛ استدعا می‌شود که مردم روستا را یاری دهند. بدیهی است اگر گره این مشکل در همین مرحله گشوده نشود، امکان پیچیده شده آن هست.
با احترام، التماس دعای خیر و انتظار اقدام لازم.
