تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد
برخی از گویش ها آنچنان جذاب و روان هستند که می شود از آنها به عنوان زیبایی و شیوایی در گفتار یادکرد گویش مازندرانی یکی از این زبانهاست . بعضی از مازندرانی ها در خارج از کشور سعی می کنند برای شناساندن لهجه مازندرانی آن را به صورت صحیح صحبت کنند چون برای خارجی ها مانند شعر جذابیت دارد . ما در تیرنگ این گویش را به تحریر در آوردیم و از آن شماره نشریه به بعد مشترکین ما در خارج از کشور افزایش یافته و مشتاقانه پیگیر این بخش از تحریریه تیرنگ هستند که جای تقدیر دارد.
شب سیاه و گاو سیاه. کنایه از آن دارد که عیوب ظاهری در تاریکی شب (پنهان) می شود وکسی متوجه عیب‌ها نمی شود چون در تاریکی وضوح و روشنایی نیست و خطاها و نواقص انسان دیده نمی شود.
شو: شب گو:گاو سیو: سیاه
مَش رحمت و گِل اندام 7 تا وَچه و 15 تا نَوه داشتِنِه که همه شهر دِلِه زندگی کِردِنه هَرماقِع تعطیل بَیبو یا هفته سَر بَیبو وَچون شهرجا اِمونه دِهات شِه نِنا و بِبا سِره ،شِه وَچونهِ سَر دانه دشت و صحرا دِله . لِتکا و دِرکا شینه، هِمسایِگون جا گَپ و گُوفت کِردِنه حال وهِوا عَوِض بَیِه، چاشت و شوم خِردِنه اَی شینه شِه سِره خِنِه تا یَک ماقع دیگه تعطیلی وَر بَخِرد بو اِمونه. مَش رحمت اَتا پِسِرزن خَله شهری بیه وِرِه حالی نَیه دِهات دِله وِنه خَله چیزارِه ر مِواظِب بوشی، مَردِم آدِم پِشتِ سَر گَپ زنِنه . وِه هرگِدِر اِموئه دِهات مَش رحمِت و وِنه زِنا دِل لَرزِسه کِه الان وِه خانِه اَدا اَطفار دَر بیاره مَردِم دِله اَمه آبِرو رِ بَوِره . وَچون شهرجا بِیَمونه زِنا همون اوِل شِه بِکُ و بِنهِ رِه دَکِردِه میمونخِنِه دِلهِ و دُو بَهیت شِه گوشی رِه بَهیته اَتا سِلام عَلیک هاکِرد نَکِرد رو به رضا، مش رحمت کِچکِ ریکا هاکرده بته : رضا جان عزیزم تا هوا تاریک نشده بریم چهارتا عکس از طبیعت زیبای اینجا بگیریم .مش رحمت و ونه زنا بلافاصله بتنه : دِتِر تِه دور بَگِردِم تازه بَرسِینی بِهین اَتا ناشتا بَخِرین دَم هِزِنین اَی بورین صَحرا. رضا شِه زِنای پِشت دَر بیموئه بَته بباجان تا هِوا روشن هَسِّه وِنِه عکس بیریم اَی نِماشسَر، عکس بیتن نِدارنه . وِشون بی تَوجه بوردِنه شِه عَکسِ بَیتنِه بِمونه گِل اندام خانِم شِه ریکارِه بَکشیه تَش کِرخِنه بَته پِسر مار تِه دور بُگرده اینجِه مَحله مَردِم شه رِسوم دوس دارنِه تِه که مَحله دِله گَت بَهی تِه زِنا نَدونده تِه وِنه وره بُهووی که امِه رَسم مَحل اینه که سُنِت هاره حِفظ هاکِنیم به گَتتِرها احترام بِهِلیم اینجه طبیعت قِشنگه اما فرهنگ اِما اینه زن شِه مکناره سفت دَوندِه لِواس دِرس دَپوشه مَردمِ دِله اداب روستارِ رِعایت هاکِنه.رضا بَته نِناجان مِه زِنا شهر وَچه هَسه این چیزاره بَوی وِره وَر خِنِه دیگه نِنِه محله. گِل اندام بَتِه مِه نَظر که اگه خانه بِیه محله شُو بورین بیرون تا محلی شِمارِه نَویننِ شو سیو گو سیو.
