تیرنگ:
حسن طالب‌زاده، شهروند خبرنگار مازندرانی با بیان اینکه من شصت سالم شده، و هرچه بیشتر در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر قدم می‌زنم، بیشتر حس می‌کنم اینجا برای من ساخته نشده است، گفت: نه برای من، نه برای هم‌سن‌وسالانم. پله‌های بلند، پیاده‌روهای ناهموار، چراغ‌های راهنمایی‌ای که خیلی زود سبز و قرمز می‌شوند، و صندلی‌هایی که هیچ جا نیستند. گویی شهری که زمانی با آن زندگی کرده‌ام، حالا پشت به من کرده است.
وی با بیان اینکه ما نیاز داریم با امنیت و آسودگی از خانه بیرون بزنیم، در پارک قدم بزنیم، خرید کنیم یا به دکتر برویم، بدون اینکه نگران زمین خوردن یا سرگیجه گرفتن در میانه‌ی مسیر باشیم، اظهار کرد: اما متأسفانه بسیاری از شهرهای ما هنوز با دیدی جوان‌محور ساخته می‌شوند. طراحان شهری شاید فراموش کرده‌اند که جمعیت سالمند روزبه‌روز در حال افزایش است و سالمندان، بخشی جدی و مؤثر از جامعه هستند، نه گروهی که در حاشیه بنشینند.
وی با بیان اینکه مناسب‌سازی شهر برای سالمندان یعنی ایجاد رمپ در کنار پله‌ها، نصب نرده در مسیرهای پرتردد، ساخت سرویس‌های بهداشتی قابل دسترس، افزودن نیمکت در فاصله‌های منظم، بزرگ‌تر کردن تابلوها و واضح‌تر کردن علائم راهنمایی، افزود: حتی اتوبوس‌هایی که ارتفاع پایین‌تری داشته باشند، یا رانندگانی که صبورتر باشند، همه بخشی از شهری مناسب برای سالمندان است.
طالب‌زاده افزود: من به‌عنوان یک شهروند بارها این موضوع را در گزارش‌هایم مطرح کرده‌ام، اما هنوز تغییر چندانی نمی‌بینم. در حالی که احترام به سالمندان فقط به زبان نیست. احترام واقعی یعنی فراهم کردن شرایطی که بتوانیم با کرامت زندگی کنیم.
او افزود: شهر مناسب برای سالمند، شهری است که برای همه مناسب است. وقتی شهری برای کسی که کم‌توان‌تر شده قابل استفاده باشد، یعنی برای کودکان، زنان باردار، معلولان و … نیز بهتر شده است. طالب‌زاده گفت: مناسب‌سازی شهر فقط وظیفه شهرداری نیست؛ وظیفه ماست که این مطالبه را بیان کنیم، تا شهری بسازیم که هیچ‌کس احساس جا ماندن نکند.
