رضا شریعتی خبرنگار
مازندران، این بهشت سبز ایران، سال‌هاست با پدیده‌ای خطرناک و خزنده دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ تغییر کاربری اراضی کشاورزی و منابع طبیعی.
بر اساس آمارهای غیر رسمی، هر سال بخش قابل توجهی از شالیزارها، باغات مرکبات و… به ویلاها و ساختمان‌های بی‌روح تبدیل می‌شوند. این روند نه‌تنها سیمای روستاها و شهرهای مازندران را دگرگون کرده، بلکه امنیت غذایی کشور را نیز تهدید می‌کند. زیرا زمین حاصلخیزی که می‌تواند تولیدکننده برنج، مرکبات و دیگر محصولات استراتژیک باشد، یک‌باره از چرخه تولید خارج می‌شود و به سرمایه‌ای مرده در قالب ساختمان بدل می‌گردد.
پیامدهای این روند نگران‌کننده، تنها به از بین رفتن زمین کشاورزی محدود نمی‌شود. تخریب زیستگاه‌های طبیعی، کاهش تنوع زیستی، افزایش خطر سیلاب و فرسایش خاک، بخشی از هزینه‌هایی است که در آینده نه‌چندان دور، همه مردم مازندران و حتی کشور باید بپردازند. فراموش نکنیم که جنگل‌ها و اراضی کشاورزی شمال، بخشی از میراث ملی ما هستند و نابودی آنها بازگشت‌ناپذیر است.
مقابله با تغییر کاربری اراضی، نیازمند اراده جدی مدیریتی، مشارکت مردمی و بازنگری در سیاست‌های توسعه‌ای است. افزایش درآمد و حمایت واقعی از کشاورزان، اجرای قاطع قوانین بدون استثنا و فرهنگ‌سازی از راهکارهای کلیدی این مسیر است.
اگر امروز تصمیم جدی گرفته نشود، فردا دیگر زمینی برای کشاورزی، باقی نخواهد ماند. حفظ اراضی کشاورزی و منابع طبیعی، نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی برای بقا و آینده این استان است.
