تیرنگ نیوز- حسین تقوی: در نه ماه گذشته سال جاری، ۱۳۵ نفر از عابران پیاده در مازندران براثر تصادف جان خود را از دست داده‌اند که ازاین تعداد ۱۰۳ نفر مرد و بقیه زن هستند.
این آماری است که اخیرا مدیرکل پزشکی قانونی مازندران اعلام کرده و بر اساس آن، شهرستان‌های بابل با ۱۹، آمل با ۱۷ و ساری با ۱۶ نفر بیشترین تعداد عابران فوت شده را در نه ماه امسال به خود اختصاص داده اند و شهرستان میاندرود با یک فوتی کمترین تعداد عابران متوفی در آن ثبت شده است.
گفتنی است، مرداد ماه با ۲۰ فوتی (۱۷ مرد و ۳ زن) و آبان با ۱۹ (۱۶ مردو ۳ زن) بیشترین و فروردین ماه با ۷ فوتی (۶ مرد و یک زن) مورد کمترین ماه‌هایی هستند که در آن فوتی گزارش شده است.
آماری که اگرچه به نسبت مدت مشابه سال گذشته، روند کاهشی داشته اما نشان می‌دهد، همچنان آمار تلفات تصادف در استان مان بالاست.
البته این نکته را هم باید در نظر گرفت که بخش اعظم این کاهش تصادفات، می تواند به همه گیری کرونا و محدودیت های ترافیکی و کاهش سفرهای ناشی ازاین ویروس مرتبط باشد تا تدابیر مسئولان.
برای اثبات این ادعایمان، کافی است تنها یک سال عقب رفته و مثلا آمار مرگ و میر عبور از معابر مازندران در سال 98 را مرور کنیم.
بر اساس اعلام پزشکی قانونی مازندران، در 8 ماه نخست سال گذشته، مجموع آمار تلفات عابران پیاده در استان 164 نفر بوده که این تعداد نسبت به مدت 8 ماه سال قبل، 32 درصد رشد داشته است!
بر اساس این آمار 91 نفر ازعابران پیاده در مسیرهای برون شهری و روستایی و 73 نفر درون شهری و جان خود را از دست داده بودند.
در سال گذشته شهرستان‌های بابل با 33 ، ساری با 25 و آمل با 15 نفر بیشترین تعداد عابران فوت شده را در هشت ماه امسال به خود اختصاص داده اند و شهرستان گلوگاه با یک فوتی کمترین عابران متوفی در آن ثبت شده است.
آمار مقایسه ای دوسه سال اخیر در مازندران نشان می دهد برنامه ای جامع و مدون برای کاهش تلفات ناشی از تصادف در استان وجود ندارد و عامل اصلی کاهش 23 درصدی مرگ و میر ناشی از تصادفات در استان ناشی از محدودیت هایی کرونایی و رعایت بخش بزرگ جامعه در مساله قرنطینه و کاهش تردد است.
آمارهای کشوری هم ادعای ما را ثابت می کند. بر اساس آمار منتشر شده در سال 96، «بیشترین سهم تلفات عابران پیاده نسبت به کل تلفات تصادفات، به ترتیب مربوط به استان‌های تهران با ۳۸.۶ درصد، مازندران با ۳۵.۴ درصد و گیلان با ۳۲.۷ درصد بوده است؛ به بیان دیگر در این سه استان عابران پیاده بالاترین سهم را نسبت به کل تلفات تصادفات استان داشته اند» و رتبه مازندران از این جهت، رتبه 2 کشوری است.
البته مرگ و میر عابران پیاده تقریبا در همه جای جهان وجود دارد و تفاوت در کم و زیاد بودن آمار آن است. بر اساس آماری در مقاله پژوهشی، منتشر شده در سال ۹۶، مرگ و میر عابران پیاده در کشورهای اروپایی و آمریکا حدود ۲۰ درصد، آفریقایی ۴۳ درصد و در خاورمیانه ۵۱ درصد است.
یعنی بیش از نصف عابران پیاده ای که در خاورمیانه تصادف می کنند از دنیا می روند و ایران نیز معمولا از جمله کشورهای پیشرو با آمار تلفات بالای ناشی از تصادفات است. از اینرو کاهش آمار تصادفات در کشور برنامه ای راهبردی و ملی با همکاری همه دستگاه های مرتبط را می طلبد.
تکرار مکررات است اگر بگوییم مازندران مهم ترین استان گردشگرپذیر کشور است که سالانه از 50 میلیون نفر شب مسافر میزبانی می کند. آخرین آمارهای قبل از کرونا از مسافرت 80 تا 90 درصد گردشگران با خودروهای شخصی به مازندران حکایت دارد. البته ممکن است با افزایش سه برابری قیمت بنزین، گرانی های متداول یکی دوسال اخیر و شیوع کرونا، میزان مسافران و نوع وسایل نقلیه، کمی دستخوش تغییرات شده باشد.
این آمار مرگ و میر عابران پیاده در حقیقت هشداری برای مسئولان و دست اندرکاران بخش‌های مختلف است تا با رفع نواقص موجود و بکارگیری تدابیر لازم، به بهبود اوضاع کمک کنند.
اعمال محدودیت های کرونایی و اثرات مثبت ناشی از آن در کاهش تصادفات، نشان داد اگر برنامه باشد اگر اراده باشد اتفاقات خوبی را شاهد خواهیم بود. در غیر این صورت با در پیش گرفتن روند ماقبل کرونا، همچنان اتفاق خاصی را شاهد نخواهیم بود و هر سال آمار مرگ و میر ناشی از تصادف و عابران پیاده افزایش می یابد و طبق معمول، تنها کار مهمی که مسئولان مربوطه انجام می دهند، ابراز تاسف است.
چرا که نگاهی سطحی به میدان ها، خیابان ها، چهارراه ها و گذرگاه های مازندران نشان از آن دارد که تردد وسایط نقیله و عابران پیاده، تقریباً تابع هیچ مقرراتی نیست و بیشتر سلیقه ای و باری به هر جهت است.
به عینه شاهد هستیم چراغ های راهنمایی بسیاری از محل های عبور عابران پیاده (از روستاها و شهرهای کوچک که بگذریم) در داخل شهرهای بزرگ مازندران به درستی کار نمی کنند و مطابق استانداردهای بین المللی نیستند.
از طرفی بدون اینکه رفت و آمدها تابع اصولی خاص باشد و ضریب امنیت برای عابران پیاده در داخل و بیرون شهرها به شکل حداقلی وجود داشته باشد، در تمامی مقاطع و مسیرها آدم ها و ماشین ها سلیقه ای حرکت می کنند و به اصطلاح در هم می لولند.
در پایان امیدواریم برای یک بارهم شده نهادهای زیربط با الهام گرفتن از محدودیت های کرونایی به شکل جدی با برگزاری جلسات مشترک برای رسیدن به راهکارهای مناسب و اساسی، برای رفع این معضل استان گردشگرپذیر اقدام کنند و برای ساکنان مازندران و مسافران آن، ضریب آسایش و امنیت را افزایش دهند.
