تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد:
گبّ: سخن، حرف بهل : بگذار لمه: قالیچه نمدی بِن : زیر
یاسر عمو و وِنِه خوردِ بِرار قاسم عمو خله آرزو داشتنه کربلا مکه بورن سالای سال نذر و نیاز کردنه خدا جور هاکنه وشون بورن زیارت پابوس امامون . اتا سال که ایرون عراق جنگ توم بهیه کربلا بوردن راحات بهیه یاسرعمو بورده شه و شه برار نوم ره حج و زیارت بنویشته وشون دتا شِه گو و گِسفِند بَروتنِه و اَتی پول صندخ دِله داشتِنه بهِشتنه اونتا پولِ سَر بورن کربلا . وِشونِ نوم در بیَمو کِه یَک هفته اونوَتِر وِنه بورن کربِلا . شو شِه وَچون و بِرازائون رِه شوم دَوِت هاکردنه همه بیمونه جَم بهینه شوم بخردنه اَتی فامیلا هم شونیشت بیمونه همه سر جم بیه؛ یاسِر عمو رو به کَس و خِشون بته :مِن و مِه برار به امید خدا خوامبی بوریم کربِلا ایشالله آرزودارون قسمت بَوه، سفِر دراز هسّه و خَطِر کنارپِه ندومبّی بوردن دگِرسِن دارنه یا نارنه ، همینتا سّه خوامبه بَوم خِشی و ناخِشی اَمه جا بدینی هِلال هاکنین . ایشالله اَمِه دست برسیه شِش گوشه، شِما ره دِعا کِمبی . شاپور، یاسر عمو بِرارزاشی راس بهیه بته: مِن مَشت عمو جا گلَه دارمبه اگه هِلالیت خواننِی وِنه مِه دِل دَس بیارین سر دمبدا بنِه و تسبیحِ دَس بهیته. یاسر عمو بته: شاپور ته چِچی گَله دارنی چه تا سا نهوتی تازه تِه گبّ در بیَمو . شاپور بته عموجان تا اِسا هیچکی اِماره آدِم حساب نکِرده سوال هاکِنه، من چار ساله شمِه داماد هسّمه اَتا بار مِه سِره نِمونی مِن و مِه زِنارِ خِش نِدارنّی اَما خَلِه ناراحِتِمی مگه اَما شِمه کَس و خِش نیمی سه سال پیش اَتا نادونی هاکردِمِه حَنتا مِه رِه آدِم ندوندنی . یاسر عمو بته : مَندس ایان چه گب و سوخِن هسه تِه گنی عمو تِه و کِلثوم دور بَگِرده اَما که یاد هاکردمی چه بوگذشته گَلِگی نکِن برارزا همونجه نیشتی این گبّ بهِل لَمِه دِلِه؛ ته امِه داماد هسّی امِه امانتدار هسّی تِرِه خِش دومبی اسا که بتَی دیگه هیچکی حق ندارِنه شاپور بی احترامی هاکِنه وه اُمِه وَچِه هسّه اِسا راضی بیّی. شاپور بِموئه یاسر عمو و شِه زن پیِر ر خِش هِادا هَمه چی توم بهیه.
