تیرنگ، رقیه سعیدی نژاد
امه : ما خاشک : خشک کیله: جوی آب او: آب سرکانده: راه می افتد
معادل فارسی :جوی خشکیدهٔ ما هم روزی آب می‌جوشد. این ضرب المثل زمانی مطرح می شود که یک انسان بلند مرتبه زمین می خورد یا ورشکست می شود و اطرافیان او را طرد می کنند و از دایره خود او را خارج می کنند و به قولی تحویل نمی گیرند او صبوری می کند و می گوید : روزی هم دنیا به کام ما خواهد شد و از این وضعیت خارج می شویم و آنوقت دوست و دشمن را تمیز می دهند و آنانکه در موقع توانگری گرد وی جمع بودند و حالا به وقت نداری او را رها کردند را می شناسد. مازندرانی ها اغلب دستگیر و کمک حال یکدیگرند ولی کماکان هستند کسانی که نگاهشان به دست بخشنده و توانگر افراد هست و اگر همان فرد بخشنده دچار مشکل شود وی را رها می کنند افراد خوب و بد در هر قوم و منطقه ای وجود دارد که انگارناپذیر است . آب در مناطق شمالی حکم ثروت و دارایی را دارد چون این مردمان با نوع پیشینه کشاورزی و باغداری نیازمند شدید به آب دارند که ثروت محسوب می شود و اگر این مایه حیات قطع شود گویی ثروت شان را از دست دادند.
حاج محمود بالا محل دِله گت آدِم بیه ۳۰ تا خَدِم و حشِم داشته که همه جا رَسیه ، وِشونِ خانواده رِه سرپرِستی کِرده اَتّا سال خِشکسالی دکِته وِنه چند هِکتار باغ خِشکی بَزو، محصول کم بهیه چند تا از کارگِرا و وِشون خانواده محمودخان باغِ جا بوردِنه ضیاخانِ پیش، که پایین محلِ اِرباب بیه. محمودخان وشون خَوِر بته:اینجه جا نَشویین این دِسال اَمِه باغِ حاصِل خار نَیه ایشالله سال دیگه خِدا یاری کِندِه دِرِس وُونِه. امّا این ۴ تا کارگر بتنه : اما اونجه بوریم خَلِه بیتِّر هسّه دسمِزد بیشتری دِنه. حاج مَحمود دِل بِشکِسّه بته: مِن این همه شمِه جا خِش و خار کار هاکِردِمه شِمِه جا بَرِسیمه اِسا بورین اون محل مِه آبِرو شونِه مَردِم گِنّه حاج محمود نتونِسّه شِه رعیِت جا بَرِسه حتما باقی بیارده امّا این کارگِرا وِنِه همه مُوحِبت هاره نادیده بیتِنه وره وِل هاکِردِنه بوردِنه حاج محمود اینوَر اونور بِشدوسه بتِنه: حاج محمود اونهمه ادِعا داشتِه اِسا شِه رعیِت بیرون هاکِرده حاج محمود این سِخِن رِه بشدوسّه خلِه ناراحِت بیه. ونِه حالِ خِراب بهیه. لادِلِه دَکِته یَک هفته تب و لرز شدید داشِته هزیون گِته ونه خانواده و بقیه کارگرا خَلِه ناراحِت بینه وه گت آدِم بیه وِنسه خلِه بد بوگذشته. بالامحله گتِّر آدِمون بیَمونه وِنِه عیادِت بدینِه حاجی خَلِه بهَم بَخِردِه بتنه: حاج محمود تِه گتِری و آقایی همه زِبون سَر دَری شه خِد ره اَندِه ناراحِت نکِن این آدِما رِه بِسپار به خِدا تِه دَس نِمِک ره بَخِردِنه نِمِکدون رِه بزونه تِه سر بِشکندینه . حاجی که با درد گپ زوئه بته: مِن خَله تِلاش هاکِردِمه اوِل شِه رعیِت رِه راضی هاکِنم بعد شه کار ره پیش بَوِرِم اِسا خِدا دِسال اَمه وِسه نِخاسّه چِه وِنِه مِه رعیت اینتی مِه آبرو رِه بَوِرِن اِسا گَله نارمه اَمِه خِشک کیله اَتّا روز اُو کَفِنه .
اون سال حاجی خَلِه مریض بهیه وِنه دِتا ریکا شهر جا بیمونه کارا رِه دَس هایتنه باغ ره مکانیزه هاکِردِنه چندتا منبِع اُو بیاردِنه تا خشکسالی ره پیش بینی هاکنن دِواره باغ رونق هایته همون کارگِرا که دهینه جا کار پیش شونه. محصول خله خار بیّه و دِواره حاج محمود کار دِرِس بیّه . این ۴ تا کارگِر که بورد بینه ضیاخان پیش دَگِرسِنه حاجی پیش بتنه: اَما خِطا بوردِمی اَما رِه دِواره بیار شِه پیش، اونجِه سه برابر کار کِمبی نِصف ته اَمِه جا نَرِسنه . حاجی دل بسوته خواسّه وِشون رِه بیاره دِواره شه پیش که وِنه دِتا ریکا بتِنه نا حاجی وِشون اَمِه یار نینه وِشون ماقع تنگدَسی اِماره وِل هاکِردِنه پس دیگه اِما وِشون جا کار نَکِمبی تازه اِما باغ ره مکانیزه هاکردمی کارگر لازم نارمبی.
