اختصاصی تیرنگ نیوز/ سرویس سیاسی: یکی از دموکراتیک ترین نهادهای سیاسی در ایران مجلس شورای اسلامی است. نهادی که در طی چند دهه ی پس از انقلاب ، به طور منظم به واسطه ی رای مردم تشکیل و در مورد کلیه ی امور کشور در آن قوانین مورد نیاز وضع و دولت های مختلف از […]
اختصاصی تیرنگ نیوز/ سرویس سیاسی: یکی از دموکراتیک ترین نهادهای سیاسی در ایران مجلس شورای اسلامی است. نهادی که در طی چند دهه ی پس از انقلاب ، به طور منظم به واسطه ی رای مردم تشکیل و در مورد کلیه ی امور کشور در آن قوانین مورد نیاز وضع و دولت های مختلف از آن رای اعتماد دریافت کردند.
در پایگاه اطلاع رسانی مجلس شورای اسلامی آمده است: “اختصاص یافتن بیش از یک سوم از اصول قانون اساسی، یعنی حدود شصت اصل به ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬاری و ﻗﻮه ﻣﻘﻨﻨﻪ و وﻇﺎﯾﻒ اﯾﻦ ﻗﻮه نشان دهنده اهمیت این نهاد در جمهوری اسلامی است. از منظر قانون اساسی، مجلس در نظام جمهوری اسلامی ایران محور بسیاری از تصمیم گیری ها، قانونگذاری ها، برنامه ریزی ها است و چراغ هدایت دولت و ملت را به دست دارد. مجلس پایگاه اساسی نظام و مردم و مایه حضور و مشارکت واقعی مردم در تصمیم گیری ها و مظهر اراده ملی است.”
این تعریف جامع و کامل نشان می دهد مجلس نسبت به دو قوه ی دیگر در کشور از حساسیت و اعتنای بیشتری برخوردار می باشد . به همین دلیل بوده که امام خمینی (ره) “مجلس را در راس همه ی امور کشور دانسته است”. مشروعیت و مقبولیتی که توسط رای مردم به مجلس داده شده است.
اما آیا براستی مجلس در راس همه ی امور است؟
به نظر می رسد آنچه مورد نیاز جامعه ی امروز می باشد مجلسی است که به جد در راس همه ی امور قرار گیرد. قوانینی وضع نماید که بتواند پاسخگوی نیاز جامعه بوده و کلیه معضلات و مشکلات جامعه را در کمترین زمان ممکن و با ورود بهنگام رفع و یا کم رنگ نماید.
اما هر چه به عمر مجلس اضافه گشت از کیفیت و کارایی آن کاسته شد. تشنگی رسیدن به کرسی های مجلس سبب گردید مجلس آن ابهت و اعتبار قانونگذاری را از دست بدهد و دیگر نتواند به آن جایگاه مورد نظر که مورد تاکید حضرت امام خمینی (ره) بوده است، برسد.
برخی زدوبندهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی راهروهای خانه ی ملت یکی از انگیزه های ورود به مجلسی شده است که می بایست محل وضع قوانین عادلانه و استیضاح های دادستاتانه باشد.
همین عوامل سبب شده است که نمایندگان مجلس به جای پایندی به وظایف اصلی خود که همانا نظارت بر حسن انجام و وضع قوانین بر اساس مصلحت و صلاح عمومی است باشند و به آن بیاندیشند و عمل کنند به فکر امتیازگیری از وزرای دولت به بهانه ی رفع معضلات در حوزه ی انتخابیه خود هستند و یا به جای دادستانی و فریاد بلند زدن بر سر هرکس که در اجرای قوانین سهل انگاری می کند به فکر تایید صلاحیت خود و حضور ظفرمندانه در مجلس بعدی هستند، در چنین شرایطی آیا دیگر می توان انتظار مجلسی را داشت که در راس امور باشد؟!
