تیرنگ نیوز – سرویس اجتماعی: بر اساس آمارهای موجود طی دهه اخیر به ویژه پس از شیوع کرونا و شایعاتی مبنی بر مفید بودن مواد برای این ویروس، میزان مصرف مخدر در کشور روند افزایشی داشته است.
چون جهش های متفاوت و پی در پی کرونا و هراسی که از آن در دل مردم ایجاد شده بود بسیاری را به این سمت برد که درد اعتیاد را به درد کرونا و احیانا مرگ ناشی از آن ترجیح دهند.
اگرچه این شایعات هیچگاه توسط نهادهای رسمی تایید نشد و حتی از مضرات بسیار آن سخن گفته اند اما گاها اینگونه می شود که زور شایعات و گمانه ها بر پژوهش های علمی و اصولی می چربد.
هرچه که بود آمارهای رسمی روند رو به رشدی را نشان می دهند که در گزارش های قبلی تیرنگ با ارائه آمار و ارقام رسمی به آن پرداختیم.
طبیعتا با افزایش آمار معتادان، نیاز به مراکز درمان اعتیاد نیز در جامعه بیشتر از پیش احساس می شده و اینگونه شد که تعداد این مراکز افزایش یافت.
از طرفی اینروزها تصمیم طالبان بر ممنوعیت کشت مواد مخدر، موجب گرانی قیمت و کمبود آن و عاملی برای ترک برخی معتادان شده البته بسیاری نیز به مواد صنعتی و قرص ها و مخدرهای دیگر روی آورده اند.
به گزارش تیرنگ، مساله ای که در ادامه به وجود آمد نداشتن استانداردهای لازم و تجربه کافی این مراکز بود که خود معضلی برای جامعه شد. چرا که نتوانستند کمکی به بهبود مراجعه کنندگان کنند از طرفی باعث ایجاد وابستگی آنها به سایر موادها، قرص ها و مخدر ها شدند!
شنیده ها و گزارش های بسیاری مبنی بر بروز اختلالات روانی و جسمانی در بیماران، هنگام ترک اعتیاد دست به دست می شود و متاسفانه سبب هراس سایرین می گردد.
بنابراین بسیاری از معتادان و اطرافیان شان در پی یافتن مرکز بستری ترک اعتیاد مناسبی هستند که لااقل تجربه و امکانات حداقلی را داشته باشد.
از نظر مراجع ذیصلاح، مرکز تخصصی ترک اعتیاد، مرکزی است که در آن تمامی خدمات درمانی، مشاوره ای، ارزیابی، بررسی و پیشگیری توسط کادر متخصص و باتجربه پزشکی، روانشناسی و روانپزشکی بر اساس آخرین متد انجام بگیرد تا بهترین نتیجه که ترک بدون بازگشت است حاصل شود.
همچنین گفته می شود یک مرکز بستری ترک اعتیاد مجهز باید تمامی امکانات رفاهی و هتلینگ جهت بستری بیمار را داشته باشد. چرا که در طول درمان، بایستی بیمار از نظر جسمی و روانی کاملا در آرامش باشد و در یک فضای آرام، زنده و شاد روند درمان را ادامه دهد.
حال پرسشی که پیش می آید این است که آیا مراکز درمانی اعتیاد در مازندران از تجربه، امکانات و استانداردهای کافی برخوردارند یا خیر؟
اظهارات ماه اخیر ابراهیم‌پور مدیرعامل تشکل مراکز اقامتی مصرف‌کنندگان موادمخدر مازندران با ایرنا درباره وضعیت مراکز درمانی استان، می تواند شناخت مناسبی در این باره به ما بدهد. پس با هم آن را می خوانیم:
مشکلات مالی مراکز ترک اعتیاد مازندران نگران‌کننده است
سید اسماعیل ابراهیم‌پور افزود: متاسفانه در سال‌های گذشته هیچ‌گونه اعتبار دولتی برای بهبود کار و توسعه اقامتگاه و مراکز ترک اعتیاد مازندران مصوب نشد و یا تخصیص پیدا نکرد و با وجود سنگینی مشکلات مالی، مراکز ترک اعتیاد مشمول پرداخت مالیات هم هستند و به طور متوسط یک مرکز اقامتی و نگهداری معتادان سالانه هشت تا ۱۵ میلیون تومان مالیات پرداخت می‌کند.
مدیرعامل تشکل مراکز اقامتی مصرف‌کنندگان موادمخدر مازندران با اعلام این که در زمان حاضر۵۴ مرکز ترک اعتیاد در مازندران فعال است که از بهزیستی مجوز دارند، افزود : یک‌هزار و ۵۰۰ تخت برای درمان بیمارانی دارای اعتیاد در این مراکز فراهم است و به خاطر محدودیت های کرونایی در یک سال گذشته تنها حدود هشت هزار بیمار از مراکز ترک اعتیاد استان خدمات دریافت کردند که به معنای کاهش درآمد این مراکز و تشدید فشارهای مالی است. در گذشته بیشترین مراجعه کنندگان به این مراکز را گروه سنی ۳۰ تا ۴۰ سال تشکیل می دادند ولی اکنون رتبه داری با گروه سنی ۱۷ تا ۳۰ سال است.
اجاره‌ای بودن ۹۵ درصد مراکز ترک اعتیاد
ابراهیم پور ادامه داد: مکان فعالیت ۹۵ درصد مراکز ترک اعتیاد استان اجاره‌ای است و به طور متوسط متصدیان این مراکز ماهانه هشت تا ۱۰ میلیون تومان اجاره پرداخت می‌کنند. در مجموع خرج مراکز ترک اعتیاد در مازندران با دخلشان همخوانی ندارد.
وی بیان کرد: در مراکز مجاز ترک اعتیاد از هر معتاد برای یک دوره درمان ۳۰ روزه مبلغ یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان دریافت می‌شود که بدون در نظر گرفتن پول برق، آب و گاز اگر مدیر مرکز بخواهد در سه وعده غذایی، نان و پنیر هم به بیمار بدهد باز هم دخل و خرج این مراکز با یکدیگر نمی‌خواند.
حرف آخر
اظهارات مدیرعامل تشکل مراکز اقامتی مصرف‌کنندگان موادمخدر مازندران به خوبی موید همه چیز است و جای هیچ حرف و سخنی نمی ماند.
البته قابل پیش بینی هم بود که وضعیت بسیاری از مراکز ترک اعتیاد استان، نامناسب است و چه از لحاظ امکانات چه از لحاظ درآمد، حال و روز خوشی ندارند.
از آنجا که عمده متصدیان مراکز ترک اعتیاد مازندران افرادی هستند که در گذشته به مواد مخدر اعتیاد داشتند اما اکنون با ترک اعتیاد برای ریشه‌کنی این بیماری در جامعه در حال تلاش هستند، ای کاش شرایط به گونه ای فراهم می شد که آن ها بتوانند با حمایت های لازم از پس مخارج زندگی و خانواده خود بر آیند.
از طرفی بهتر این است که از این افراد که عمدتا تحصیلات دانشگاهی ندارند برای تاسیس مراکز ترک اعتیاد، از افراد تحصیلکرده و متصدیان مرتبط با شاخه‌های مختلف روانشناسی بهره گیرند تا بتوانند خدمات بهتری ارائه نمایند.
انتظار می رود مسئولان و متولیان اعتیاد استان به طور جدی به این مساله مهم ورود کنند و درباره نقش دستگاه های حمایتی و میزان همکاری آن ها سخن بگویند.
امیدواریم راهکارهایی اساسی برای بهبود خدمات دهی مراکز ترک اعتیاد استان فراهم شود وگرنه با وضعیت موجود اعتباری نمی‌توان بهترین و با کیفیت‌ترین خدمات را به مراجعه کنندگان ارایه داد! به امید آن روز.
