تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد
معادل فارسی : اسب خودش را داد و به جایش خری گرفت و از خوشحالی هم به هوا می‌پرید. کسی که چیز با ارزشی را بدهد و در ازایش چیز بی‌ارزشی را بگیرد و خوشحال هم باشد!
در مورد اسب ضرب المثل های فراوانی در فرهنگ های مختلف وجود دارد اما این حیوان در فرهنگ مازندران سنبل نجابت و استقامت است این حیوان در زیبایی یال و دم معمولا با سایر همسانانش مقایسه می شود و مازندرانی ها اغلب اوقات این حیوان را در مثال هایشان به تشبیه و استعاره نیز به کار می گیرند از سوئی این حیوان نجیب و با ارزش در مقابل سایر حیوانات قیمتی تر هستند و اگر کسی اسبی دارد به قیمت آن را معامله می کند این ضرب المثل در نهان به موضوعات انسانی اشاره دارد که ادمی قدر داشته های خود را نمی داند وگاهی یک متاع با ارزش را در ازای یک متاع بی ارزش فدا می کند و کلی هم برای بدست آوردن آن متاع کم ارزش تر خوشحال می شود و به سایرین هم اطلاع می دهد اما عاقلان که می دانند چه کلاهی سرش رفته این ضرب المثل را می گویند.
مَش غِلامعلی و وِنِه زِنا 7تا کیجا داشتِنه ریکا ناشتنه مَشتی دل خلِه خاسّه اَتا ریکا داره وِنه زَن خواخِر 5 تا ریکا داشته کیجا ناشته وشون دِتا خاخِر همدیگِرِجا ساخت و پاخت هاکِردِنه اتا کیجاره با اتا ریکا جابجا هاکِنن اول مشتی راضی نَهیه امّا وِنه زنا وِره راضی هاکِرده . شیرزاد مش غِلاملی ریکا بَهیه که از شانسِ ناخِش مَشتی اتا کمی نااهل دَکِته چون مار وِره خلِه نازپرورده بار بیارده؛ پیر و مار رِه خَله اذیِّت کرده هرگِدِر شهرجا اِموئه دِیهات اتا کار غلِط کرده اهالی داد ره دَر یاردِه. پیر که ونه دَس عاصی بیه وِره نَفرین کِرده ونه مار دل تَش گیته گِته: جانِ مردی چِه وَچه رِه نَفرین کِندی خِداجا بِخواه وِره عَلاقِل هاکِنه. آخِر سفِر کِه ریکا شهرجا بیَمو دِروز سِره دِله دهیه میدون نَشیه تَش بَسوزِنده. پیر وره بته: ریکا این سفِر بیَموئی خِنه خِس بهی بیروم دَر نشی اَی چه بِلا دِرِس هاکردی مول بَهی سِره دِله نیشتی. شیرزاد گِس وِل هاکِرده بته: جان پیِر خِدا تره عُمر هادِه مِه داد بَرِس مِن اتّا غلِط اضافی هاکِردمه قول دِمبه اینسَفِر کَش دَر بوردِمه دیگه شه جا هِنیشم هَرچی تِه بَتی همون کار هاکِنم مَش غِلامعلی دیم سِرخ و سیو بَهیه بته: اَی چِه گِلی شِه سر دَکِتی خِدا تِره جِوون مرگ نکِنه مِن تِه دَس لوچ بَهیمه . شیرزاد بته: مِن شه رَفِق جا اَتا خلِه بار بهیتمه بَروشِم مِه بار رِه دِزّی هاکِردِنه الان وِه مه جا شاکی هسّته بوردِه مِه جا شِکایت هاکِرده پاسبون مِه چَرخ درِنه. غِلامعَلی بزو شه سوعال سر بته: عا خدا مِه جاندِه مِره چیکار دَکته پیرسِری پاسگاه دادگاه دِله دَکِفم عا ریکا مِن چتی هاکِنم خِلاصِه بورده شه باجا دِمبال وِره بَهیته بوردِه شیرزاد شاکی دِمبال وِرِه پیدا هاکِردِنه با هر زحمتی بییه بَعد از یَک هفته ونه رِضایِت رِه بیتنه وِنه خِسارت ره هادانه بیَمونه دیهات. مِار دو بَهیِت بیَمو جلو بته: چِتی هاکِردنی مَرد مه وچه زِندون نَشوئه؟ غِلامعلی سر رِه تِکون هِدا بته مِن شِه غَلِط ره بِفهمسّمه اگه همِش خِداجا گَله کِردبوم چه مِره ریکا ندِنی ته نَشی خاخِر ریکار بیاری شِه نازنین کیجار هادی وِشون ره الان امِه کیجا وِشون سِره مهندس بهییه، وِشون ریکا اَمِه سِره اینتی بهیه راست بتنه: اَسب هِدامی خَر هایتمی خِشحالی جِه پیرهایتِمی.
