تیرنگ نیوز- مجید ساجدی فر: یکی از موضوعات پرحاشیه مازندران، ایجاد منطقه آزاد در این استان است که هر از گاهی، حواشی آن اوج می گیرد و پس از چندی فروکش می کند.
بیش از 10 سال از پیشنهاد ایجاد منطقه آزاد مازندران و تعویق آن به دلایل مختلف -که در ادامه به آن پرداحته می شود- می گذرد و همچنان راه به جایی نبردیم.
البته در زمان استاندار فعلی که پیشنهاد ایجاد سه منطقه آزاد (نوشهر به وسعت۸۴ هکتار، چپکرود۴۶۰ و امیرآباد هزارو۶۰۰ هکتار)مطرح شد، اوضاع در ظاهر بهتر از قبل بود که آن هم با مخالفت شورای نگهبان به دلیل ناکافی بودن و توجیه کننده نبودن اطلاعات ارائه شده، مواجه شد.
به طور کلی، اینکه عدم اتحاد و اختلافات موجود در مجمع نمایندگان مازندران در دوره های مختلف، اصلی ترین مانع احداث منطقه آزاد در مازندران بوده، سخنی بیراه و گزاف نیست.
واقعا دردناک و مایه تاسف است که استان مازندران با وجود دارا بودن طولانی ترین پهنه آبی مرزی شمال کشور، نزدیک ترین فاصله به پایتخت و دسترسی به راه آهن، سهمی از مجموع 15 منطقه آزاد مصوب کشور ندارد!
حال اگر به ویژگی های بالا، فراهم بودن زیرساخت ها و ظرفیت های لازم، همجواری با کشورهای آسیای میانه، همچنین برخورداری از راه های مواصلاتی (هوایی، زمینی و دریایی) هم اضافه شود، مقدار تاسف و تاثر به حد نهایت خود می رسد.
نمایندگان مردم مازندران در مجلس یازدهم توجه داشته باشند که عدم اتحاد و اختلافات موجود در مجمع نمایندگان ادوار مختلف مازندران، اصلی ترین عامل محرومیت این استان از دارا بودن حداقل یک منطقه آزاد بوده است. چرا که غالب نمایندگان مازندران از هر طیف و گروهی، حاضرند کل استان و حتی حوزه انتخابیه شان عقب مانده و سرشار از مسائل و معضلات بماند اما دیگر شهرستان ها و حوزه های مازندران، امتیازی به دست نیاورد!
در حالی هر کدام از آن ها بارها در اظهارات خود از توسعه استان و ظرفیت های فراوان آن سخن می گویند، غافل از آن که احداث منطقه یا مناطق آزاد از مهم ترین عوامل توسعه و رشد منطقه ای و بومی است که به خاطر مزیت های فراوان از جمله معافیت های مالیاتی و گمرکی، تسهیلات خاص و سرمایه گذاری های خارجی و ملی، باعث رشد سریع تولید و صنعت و کاهش نرخ بیکاری و افزایش رفاه آن استان خواهد شد.
اما تاکنون استان ما به جهت تسلط تفکر شهرستانی و حوزه ای نمایندگان در مجالس مختلف از احداث منطقه آزاد محروم مانده و این موضوع با گذشت بیش از 10 سال همچنان در بلاتکلیفی مانده است. در حالی که مازندران با درایت و دوراندیشی بهارستان نشینان خود می توانست امتیاز حداقل یکی از سه نقطه (امیرآباد، بابلسر و نوشهر) این استان را به عنوان نخستین منطقه آزاد مازندران کسب کند و برای ایجاد دومی و سومی آن تلاش کند.
سه نقطه ای که یکی کمتر، یکی بیشتر از امکانات زیرساختی، تجهیزات نرم افزاری و تاسیسات لازم حمل و نقل جاده ای، ریلی و هوایی برخوردارند تا با ایجاد اشتغال و افزایش صادرات، همچنین بهره مندی از سرمایه گذاری خارجی و کاهش بیکاری، موجب تحول اقتصادی و افزایش درآمدهای عمومی مردم شوند و این مهم، گریزی برای رهایی مازندران از اقتصاد بسته دولتی باشند. دریغ!
نمایندگان مجلس یازدهم مازندران توجه کنند، وقتی صحبت از مازندران است، مهم نیست کدام نقطه و کدام شهر. مهم این است که این استان به درد آلوده ی رنجور، امتیازی به دست آورد که دیر یا زود، کمترین فایده ی آن نصیب همه مازندران خواهد شد. استانی که به رغم همه ظرفیت ها و توانمندی ها به جای آن که عروس بلامنازع ایران و خاورمیانه باشد، همواره با تنگ نظری ها و اختلافات واهی از قطار توسعه عقب مانده است. مازندرانی که کمتر رنگ اتحاد و همصدایی را به خود دیده و بیشتر درگیر دعواهای شهرستانی و منطقه ای نمایندگان و مسئولانش بوده است.
امیدواریم نمایندگان این دوره مردم در بهارستان راه دیگری در پیش گیرند و با همکاری و همراهی نمایندگان دولت، مازندران را از وضعیت فعلی آن خارج کنند. این گوی و این میدان. بسم الله…
