الهام دهقان، سردبیر و جانشین مدیرمسئول:
تالاب میانکاله، این ذخیره‌گاه زیست‌کره و یکی از مهم‌ترین پناهگاه‌های حیات‌وحش کشور، امروز بیش از همیشه در معرض تهدید است؛ از آتش‌سوزی‌های عمدی گرفته تا آلودگی، خشکسالی، ساخت‌وساز و … . اما اگر یک حقیقت مسلم در طول سال‌های اخیر ثابت شده باشد، آن این است که هیچ احیای پایداری در میانکاله بدون همراهی مردم محلی ممکن نیست.
بومی‌های منطقه، به‌ویژه روستاییان، صیادان و کشاورزان اطراف تالاب، نه دشمن طبیعت‌اند و نه مانع حفاظت. آنها همان‌هایی هستند که نسل‌ها با این تالاب زندگی کرده‌اند و بیش از هر کسی قدر آن را می‌دانند. مشکل از جایی شروع می‌شود که در تصمیم‌گیری‌های کلان، این مردم به حاشیه رانده می‌شوند.
احیای میانکاله فقط با دوربین و تابلوهای هشدار محقق نمی‌شود؛ باید مشارکت واقعی مردم را جلب کرد. آموزش زیست‌محیطی، ایجاد شغل‌های جایگزین برای صیادان، استفاده از ظرفیت زنان محلی در بوم‌گردی پایدار، و تعریف مشوق‌های مالی برای نگهبانی مردمی از تالاب، گام‌هایی است که دولت و نهادهای مدنی باید جدی بگیرند.
میانکاله بدون مردم، تنها یک نقشه جغرافیاست. اما با آنها، می‌تواند الگویی موفق از توسعه پایدار و حفاظت مشارکتی باشد؛ الگویی که در آن انسان و طبیعت، نه در تقابل، که در همزیستی زندگی می‌کنند.
فرصت برای نجات میانکاله هنوز باقی‌ست، اما نه برای همیشه. باید قدر این فرصت را دانست
