تیرنگ، رقیه سعیدی‌نژاد:
در هر گویش و زبان ضرب المثل هایی بکار می رود که دانستن آنها باعث می شود که با فرهنگ آن قوم بیشتر آشنا شویم.در این راستا ضرب المثل های مازندرانی را از نظر می گذرانیم. البته این مسئله را یادآور می شوم که گویش مازندرانی بسیار خالصانه و دلی بر زبان جاری می شود و حتی برخی از کلمات در خارج از گفتمان ضرب المثلی معانی دیگری پیدا می کنند.
اَغوز کل : دانه گردو دار: درخت دره: موجود هست وِه : او یا ایشان کَتِل : سنگ یا کلوخ زَنِنه : می زنند
اَندِه: از بس شیمار: مادرشوهر
شهربانو 17سال داشته که این مَحله تا اون مَحله وِنِسه خاطرخواه پیدا بیه، ممدحسِن و ذولَیخا شهربانوی پیِر و مار بینِه که اَندِه خواسگارا جا پذیرایی هاکِرده نِخوار بَینِه. ذولیخا اَتا روز داد بیَموئه بته: عا شهربانو تِه ذِلفِ حِنا دَکِنِم مِه کارابار بَیه تِه خاطرخاهون جِه هِدار نِدار هاکِنِم اَتا رِه جِواب هاده توم بَوِه دَسِ آخِر خِنِه دِلِه موندِنی شربانو گَتِه مار نال سَر نیشت بیه دَیّه تَسبِح زوئه بته: دِتِر تِه دور بَگِردِم چِه اِتی کِندی وَچِه هَنتا تازه جِوون هَسه بِهِل وِنِه ماقِع بَیه وِنِه تِک شِه دَوِسّه بونه اَتا رِه جِواب دِنه . ذولیخا رو به شِه شیمار هاکِرده بته: نِنا عا نِنا تِه گَپ اَمِه سَرِبالا ولی کیجا سَر هِوا دَره اصلا بِنِه سَر نِمِه جِنِه . اینتا هِمسایه اونتا فامیل مِرِه گِننِه وِه اَنده خواسگار داینه هادِه بوره . نَنجان آسمونِ هارِشیِه بته : خدایا تِرِه شُکِر کِه اَمِه آغوزکِل اَنده کَتِل زَن دارنه اِسا بزو زیر خنده . ذولیخا، بته: جانِ مار چِیسه خَنده کِندی ؟ ننجان بته: دتِر تِه آغوزدار هَسّی تِه کیجا آغوزکِل، آغوز کِل کِه بَرِسیه هر گِذِرِنده ای وِرِه کَتِل زَنده اِسا کِنِه قِسمِت و مُوقَدِر هَسّه خِدا دونده . تهِ کِه وِنِه مار هَسّی وِنه شِه چِش واز هاکنی هَر نااهلی تِه گِذِر دِلِه نیّه وکِل رِه کَتِل نَزِنه . تِه و ممدحسن وظیفه این هسه نِهلِین هر رَهگِذِری شِمِه زَمِت بَکشی کِل ِسِه کَتِل دِم بَده اینتی شِه دردِسَر رِه کَم کِندنی از قدیم بتنه :
آغوزکِل دارِ سَر دَرِه؛ صَد نَفِر وِه رِه کتِل زننه اسا این شمه داستان هسه
