محمد جویباری، مدیر مسئول روزنامه تیرنگ:
داشتن ۳۵۰ اقامتگاه بومگردی در استان میتواند سبب ارتقای کیفیت گردشگری در مازندران باشد، این زیرساختها به ویژه در مناطق روستایی میتواند معرف خوبی برای جاذبهها، ظرفیتها و پتانسیلهای روستاها باشد تا کمکی به توسعه اقتصادی، معرفی فرهنگ و ظرفیت روستاها داشته، همچنین شاهد توسعه و رشد این مجموعهها در سطح مازندران باشیم. توسعه اقامتگاههای بومگردی علاوه بر تقویت بنیه اقتصادی با اثرگذاری بالا میتواند بسیاری از آسیبها را در روستاها کاهش دهد.
اساسنامه و سیاستهای کلان بومگردی در سال 91 به تصویب رسید و از سال 93 اقامتگاههای بومگردی بهعنوان یک فضای استاندارد اقامتی در کنار هتلها، خانهمسافرها، تفرجگاهها و اردوگاهها به جامعۀ گردشگری ایران معرفی شدند. پروانههای بومگردی از اردیبهشت 95 در سراسر کشور صادر شد.
متاسفانه در حال حاضر پس از گذشت چندین سال از فعالیت رسمی اقامتگاههای بومگردی، هنوز هم خدمات اغلب آنها در اقامت خلاصه میشود و مشخص نیست جایگاه حقیقی آنها کجاست!
خطمشی بومگردی، پاسداشت فرهنگ و زیستبوم، اهمیت نمایش سبک زندگی بومی، تعامل با بخش دولتی و بخش درونگروهی، آموزش تخصصی، بازاریابی و تبلیغات، گردشگری پایدار و حفاظت از محیطزیست، برند مهماننوازی، ضرورت آموزش به بخشهای درگیر در اقامتگاهها ازجمله مهندسان، لزوم استانداردسازی و تعریف درست از مفاهیم، جامعۀ محلی و مانعتراشیهایی که به تدریج ایجاد میکنند، برگزاری رویدادها، نقش راهنمایان در بومگردی، تفاوتهای اقامتگاههای بومگردی شهری و روستایی، اهمیت چیدمان اقامتگاه و ضرورت توجه به نامگذاری درست برای اقامتگاهها با توجه به خدماتی که ارائه میدهند ازجمله عنوانهای باغرستوران، هتل، اکوکمپ، اکوموزه، خانهباغ، خانههای بومی روستایی، خانهمهمان و… از جمله مواردی است که باید در این بخش مورد توجه قرار گیرد.
در شرایط کنونی که کشور با چالشهایی مواجه شده، لزوم توجه به گردشگری چند برابر گذشته است.
کارشناسان میگویند برای رونق گردشگری و بومگردی باید مسائل را کارشناسی کرده و چالشها را به فرصت تبدیل کنیم و ببینیم در آینده قرار است چه کنیم؟ یکی از مسایلی که امروز خیلی فراگیر شده، کپیبرداری غیراصولی از تجربۀ دیگران در بومگردی است؛ برخی میروند به یک اقامتگاه بومگردی و میبینند رونق دارد؛ سریع از آن الگوبرداری میکنند؛ در حالیکه باید بدانند هر منطقهای الگوها و استانداردهای خودش را نیاز دارد و ما نمیتوانیم یک الگوی هرچند موفق در یک نقطه از کشور را الزاماً در زادگاه و بوم خودمان پیاده کنیم.
متأسفانه در حال حاضر در اقامتگاههای بومگردی بهجز بحث اقامت به سایر مباحث کمتر پرداخته شده که لازم است این نگاه اصلاح شود.