رقیه سعیدی نژاد
جا : ظرف آش همه ور: همه طرف کچه: قاشق
معادل فارسی: آش آماده اگر در ظرفی ریخته شود ازهمه طرف باقاشقآن را می خورند در زمانی که کاری غذای یا چیزی آماده شده باشد بقیه در پایان کار نظر میدهند و به وقتش استفاده می برند. مازندرانی ها از روحیه همکاری و همدلی بالایی برخوردارند و اغلب اوقات به عنوان کایر یا همکار به کمک هم می روند مثلا هنگام وجین و نشا و درو همه همسایگان به نوبت به همدیگر کمک می کنند تا کار همسایه زودتر تمام شود و بتواند به او کمک کند وقتی کاری در حال انجام است سایرین معمولا کمک می کنند اما وقتی کار به اتمام رسید آن شخصی که هیچ کمکی نکرد وارد ماجرا می شود و تازه نظرات خود را مطرح می کند یا می خواهد با اعمال نظر خود را محق در نتیجه کار بداند در این جور مواقع به او می گویند آش که جا دکرد بوئه همه ور کترا زننه
میران، سیروس داییِ گتِر ریکا هسه، سه تا خوردتر خاخر دارنه که صنم جان بعداز وه بیه وه خَلِه قشِنگه کیجابیه ، اِسپه ورف و سِرخِ دیم داشته بِلندبالا و زاغ چِش وِنِه می کَمِند تا ونِه کمِر بیه هرکِجِه شیه صدتا خاطرخواه پیدا کرده هرکی ریکا داشته ونِه دِل خواسّه صنِم جان ونه پِسرزِن بَهوه. صنِم جان هنِربار بیه قالی بوفته خیاطی کِرده آرایشگری کِرده ،محله زنان گتنِه ونه دَس اَمِسه خلِه خار هسّه عقیده کِردِنه کار مُهم انجام هادِن امونِه صنِم پیش یا پارچه وِرینه یا می کِتا کِردنه. خِلاصه این کیجا چندتا آبادی آوازه داشته، شاه ِغلام دِتا آبادی دِله مِلک و مال داشته سِه تا ریکا داشته که دِتا خَله سال بیه زن داشتِنه آخری ریکا تیرون درس بخوندِسه که میران رَفِق بیه میران خَوه بته مِن ته خاخِر خاطِر ره خلِه خوامبه میران شه پیر خَوه بته پیر بته: نا وه تیرون زندگانی هاکِرده اَمِه وَچِه شهر نَدیه نَتونده وِنه جا بِسازه خلاصه وِنه نانا و میران اَره اَره بالاخره شاغِلام و ونه خانِواده بیمَونه خواسگاری، کیجا ریکا همدیگِر ره بدینه باهم گپ بزونه همدیگر ره پسِند هاکِردنه قِرار بر این بهیه همدیگر بشناسِن بعداز چندماه که اره بهیت بیه صِدا محله دله دَپیته . نوصروت عمو بیَمو جلو بته: چه اِماره خَوِر نکِردِنی اِما شه ریکاسه صنم جان رِه خواسمی. میرزممِد بیَمو سیروس دایی پیش بته: ارَه مشتی بشدوسِمه شه صنم جان ره هدایی یورمحله آدِمون رِه اِما محله دله دَیمی اَمه عَزِبون ره ندینی بوردنی یور محله شی هِدانی. مَلِک خاتون کَدخدِای زِنا سیروس دایی زِنا رِه دیکون سَر بدیه با طعنه بته : خواخِرجان این کیجا امه وچه بیه چه غریب جا وره شی هِدانی اَندِه خوار کیجا اَمِه دَس دَر بوردِه مِن شِه بِرارزا رِه قول هِدامه صنم جان رِه وِنسه اره بیرم. میران اینان رِه بِشدوسِه بته اسا آش جا دَکِرد بهیه هَمه کچه دست هایتنه تااسا مِه خواخِر سره دله دهیه هیچکی تِن نِمو اِسا که مهندس رامین تیرون جا بیمو ونه خواسِگاری اره هسته همه خاطرخواه بهینه.
