پرسش واضح ما این است که در سال های گذشته، تدابیر و تصمیمات لازم لحاظ شده چرا تغییری یا گشایشی در این 7 سال مشاهده نشد؟ یا اگر شده چرا آقای دین پرست اشاره ای به اقدامات انجام شده نداشته است. پرسش دیگر ما این است که چرا دولت تدبیر، انقدر دیر هنگام و در سال پایانی کار خود به فکر رفع این معضل افتاده است؟ آیا مساله ای که در طول 7 سال به آن پرداخته نشده و یا اگر پرداخته شده به نتایج مطلوب نرسیده در طول 6 ماه یا یکسال چگونه می تواند به سرانجام برسد؟ آن هم در این شرایط دشوار کشور؟
آقای معاون باید توجه کند در محل کار نشستن و بی تفاوتی یا جدی نگرفتن ماجرا چاره کار نیست بلکه باید با لحاظ کردن تصمیمات عاجل و منطقی، همچنن مطالبه گری مستمر به این وضعیت خاتمه داد. این دلیل نمی شود که به بهانه در اختیار نبودن امکانات لازم از زیر بار مسئولیت شانه خالی شود و به مسائل و آسیب های این قشر پرداخته نگردد. آن هم در شرایطی که کمپ های بخش خصوصی در حال فعالیت هستند! از طرفی، تکلیف کارکنانی که ماه هاست بیکار شده اند، چه می شود؟
اگرچه خبرهای بازگشت به کار برخی واحدها – آن هم بدون ذکر اسامی و مستندات مستدل- شنیده می شود و مسئولان مرتبط مدام آمار می دهند اما آنطور که پیداست نه مردم این آمارها را جدی می گیرند نه رسانه ها. چون نمود آن در جامعه احساس نمی شود و اثراتی در بهبود اوضاع ندارد.
به باور کارشناسان، یکی از راه های برون رفت این چالش، برند سازی برنج درقالب جشنواره های بومی و محلی است تا محصولی که با رنج به دست آمد، توسط دلالان سودجو تخلیط نشود و بر برند برنج استان، بیشتر از این لطمه وارد نشود.
دانشگاه علوم پزشکی مازندران با درک حساسیت‌های فعالیت رئیس و تعین چارت تشکیلاتی معاون و مدیر اجرائی در کنار رئیس بیمارستان، از یک سوء اهمیت کار مدیریتی بیمارستان امام خمینی را تبین کرده اما با انتصاب مدیری که همزمان قرار است ضمن مدیریت جراح هم باشد و بعد از اقدامات جراحی بیماران را نیز ویزیت روزانه کند زمینه نقد برای فعالیت همزمان وی در مدیریت این مرکز را فراهم کرده است.
جای تاسف دارد که تنها حدود نیمی از ۲۵۰ معدن مازندران فعال و حدود چهار هزار نفر هم در آنها مشغول بکار هستند. مدیریت ضعیف در بخش تولید، موجب شده است صنعت مازندران در بخش معدن، علیرغم داشتن 13 نوع ماده معدنی و بیش از 200 پروانه بهره‌برداری معدن و دارا بودن رتبه های برتر کشور در ذخیره مواد معدنی، از نظر تولید نامناسب و حتی افتضاح باشد.
هفت سالی می شود که وعده ایجاد سرپناه و مکان استقرار کارگران توسط مدیریت شهری ساری داده می شود و در عمل اتفاق خاصی نمی افتد و هر سال به سالی دیگر موکول می شود! عباس رجبی شهردار ساری هنوز در این باره اظهارنظر رسمی نداشته و بر ما مشخص نیست اجرای این طرح ماندگار، برای وی به عنوان سکاندار مدیریت شهری مرکز مازندران چقدر اهمیت دارد.
آمار دقیقی از تعداد مراكز خیریه در مازندران به دلیل وجود چندین ارگان كه بصورت موازی برای این موسسات مجوز صادر می كنند در دست نیست اما گفته های كارشناسان حكایت از وجود حدود 20 خیریه بی مجوز در استان دارد
مردم و مسئولان مازندران، همراهان خوبی هستند اگر جلوداری باشد، اگر کسی به پا خیزد. همیشه یک نفر باید بپاخیزد. معمولا نمی خواهیم نفر اول باشیم. مازندران پر است از نفرهای دوم که منتظرند یکی برخیزد تا او را همراهی کنند.
کسانی که با اظهارات و مواضع مختلف حسین زادگان آشنا هستند به خوبی می دانند که بیان چنین جملات ثقیل و واژه هایی با ادبیات معمول آقای استاندار بیگانه است و در پس آن، شفافیت و اقتدار یک استاندار دیده نمی شود.
