محمد جویباری، مدیر مسئول تیرنگ:
از قدیم مازندران را دیار علویان، سرزمین آب و آبادانی میشناختند، که در آن چند عنصر
تاریخ، فرهنگ، تمدن، طبیعت و زیبایی در جای جای آن قرار داشت و همین امر باعث شده بود بسیاری از شاعران، سیاحان و سفرنامه نویسان در سفرنامههای خود از سیما و منظر این استان تعریف کنند، اما متأسفانه این استان چند سالی است در کنار تمام مشکلات موجود از بیکاری، تا قطع درختان و نابودی جنگلها، خشکسالی، آلودگی خزر و… به معضل جدی آشفتگی بصری نیز دچار شده است و اگر زیبایی طبیعی نبود نمیدانیم این استان چگونه میتوانست نسبت به زیبایی بصری خود بنازد و افتخار کند.
کافی است کمتر از یک ساعت وقت خود را در شهرهای مختلف سپری
کنید، آنگاه در خواهید یافت این استان از لحاظ جاذبههای بصری، مبلمان شهری و… دچار چه بحرانی شده است، گویا مسئولان اطلاع ندارند که مازندران را جدای از اینکه به عنوان دیار علویان میشناسند بهعنوان مهد زیبایی و تمدن نیز میشناسند؛ در اینجا قصد نداریم مسئولان استان را زیر سوال ببریم اما نمیتوان به خاطر سیاستها
و اقدامات غیر کارشناسانه این مطالبه را نداشت که دارید با هویت بصری استان چه میکنید؟!
ای کاش مسئولان نگاهی به مجسمهها و اِلمانهای شهرها داشته باشند و در رفتارهای خود بازنگری کنند و با بدترین شکل ممکن در میدانها و معابر اصلی به مردم استان و گردشگران دهن کجی نکنند.
داشتن شهری سالم و زیبا حق همه شهروندان است؛ بنابراین زیباسازی محیط باید به موازات بهسازی امور شهری مورد توجه دستاندرکاران قرار گیرد؛ چراکه زیبایی محیط نیز بر بهبود بخشیدن به کیفیت زندگی مؤثر است.
در این زمینه پیشنهاد میشود با تقویت فرهنگی و هنری، الگویی متناسب با فرهنگ این دیار، تعریف کرد و در کنارش رنگ آمیزی گذرگاهها، ساختن باغچههای کوچک، کاشت درخت و گل و گیاه، قرار دادن نیمکت در پیادهروها و معابر برای استراحت سالمندان، راه اندازی کتابخانه کوچک رایگان در سطح شهر، افزایش پارکینگهای عمومی، .
فرهنگ سازی استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی و راه اندازی ایستگاه دوچرخه، مناسب سازی شهر برای افراد توانخواه، ایجاد سینمای محله، تورهای محلهای و… را انجام داد.