تیرنگ، رضا شریعتی:
در مازندران و شهرهای مختلف آن به راحتی هر جا سر بچرخانی سگ‌های ولگرد را می‌بینی البته در حاشیه شهرها بیشتر به چشم می‌آیند. شهروندان ناخواسته از آنها می‌ترسند، شهرداری‌ها و شوراها برای تعیین تکلیف آنها، سرگردان هستند.
معضل سگ‌های ولگرد اگرچه موضوع جدیدی نیست اما افزایش تعداد این حیوانات باعث رعب و وحشت کودکان و خانواده‌ها شده و از این حیث نگران کننده است، سالانه نزدیک به ۱۰۰ میلیارد تومان بابت سرم و واکسن بیماری هاری هزینه می‌شود و افراد زیادی به‌ویژه زنان و کودکان در کشور و استان از حمله سگ‌ها به انسان آسیب دیده و گاهی در اثر حمله این حمله جانشان را از دست می‌دهند.
یکی از علل آن غذارسانی بدون برنامه به سگ‌های بلاصاحب است از سوی دیگر رها کردن این حیوانات- سگ‌هایی که گاهی با آزار مواجه بوده‌اند و آسیب‌هایی بر بدن آنها وارد شده- در سطح شهر، نداشتن محل نگهداری این حیوانات و در نتیجه افزایش فزاینده جمعیت آنها و ضعف متولیان برای جمع‌آوری و عقیم سازی این حیوانات منجر شده تا به ابرچالشی فراروی سلامت استان تبدیل شوند.
طبق قانون وظیفه جمع‌آوری، نگهداری و عقیم سازی این سگ‌ها بر عهده دهیاری‌ها و شهرداری‌ها است. بر اساس دستورالعمل کنترل سگ‌های ولگرد مصوب بهمن ماه سال ۱۳۸۷، شهرداری‌ها وظیفه اصلی را در خصوص سگ‌های ولگرد دارند و باید سگ‌ها را زنده‌گیری، واکسینه و عقیم کرده و در مراکز ویژه خارج از مناطق مسکونی نگهداری کنند، در کنار شهرداری‌ها؛ وزارت بهداشت دیگر ارگانی است که می‌تواند در خصوص ارائه راهکارهای کنترل جمعیت سگ‌های ولگرد نقش تعیین‌کننده‌ای داشته باشد.
از طرفی «حامیان حقوق حیوانات» هم در صورت سازماندهی درست می‌توانند برای جمع‌آوری و کنترل زاد و ولد این سگ‌ها و حمایت از این حیوانات در کنار شهرداری‌ها اقدام کنند.
کارشناسان معتقد هستند که مطابق استانداردهای سازمان بهداشت جهانی، مؤثرترین راه برای کاهش و کنترل سگ‌های ولگرد روش« CNVR» است که مخفف کلمات «گرفتن، عقیمسازی، واکسینه کردن و رهاسازی» است که در کشور ما نیز اجرا می‌شود. با این وجود جولان گله‌ای سگ‌های ولگرد در نقاط مختلف شهری و مرکز شهرهای استان مازندران معضلی حل نشده است که اعتراض شهروندان را به دنبال داشته است.
